خداوند متعال نفرموده هيچ عمل مثبتى از انسان به من تعلق دارد، همه را گفته است كه مال خودت باشد؛ درباره نماز تعبير به «صلاتك» نموده و درباره زكات تعبير «زكاتك» فرموده، يعنى از كاف خطاب استفاده مى كند. به موسى عليه السلام مى گويد: «صدقتك و حجّك».
اما به ماه رمضان و روزه آن كه مى رسد، مى فرمايد:
«الصوم لى»
روزه من، نه روزه تو. چون تو لايق نبودى كه روزه مال تو باشد، بلكه روزه مال من است. من به كَرم خودم تو را توفيق مى دهم كه وارد روزه شوى وگرنه روزه مال من است، نه مال تو. اما نماز به اين عظمت مال تو، با اين كه در نماز، همه اعضا و جوارح تو در نماز است؛ ركوع، سجده، قنوت و تشهد دارد.- البته قنوت مستحب است، ولى بعضى از گذشتگان در فتواهاى شان واجب مى دانستند. اين پيكره با عظمت نماز را مى گويد: براى تو است، اما روزه را مى گويد: براى من است، چون تو آن قدر مقام نداشتى كه روزه براى تو باشد.
اما من ملك طلق و خالص خودم را در اين يك ماه به شما ارزانى مى دهم، چون كريم هستم و تو در اين سى روز، كه خزانه من در اين ملك است، هر چه مى توانى از آن خزانه براى خودت بهره بردارى كن و هر چه بيشتر بهره بردارى كنى، خدا ناخرسند نمى شود.
بعد مى فرمايد:
«شهر اللّه عزّ و جلّ»
نمى گويد: شهر اللّه تعالى ، زيرا عزّ و جلّ يعنى تواناى شكست ناپذير. يعنى اگر به اين ماه رمضانى كه وصل به خدا است، وصل شوى، تو هم تواناى شكست ناپذير مى شوى. به اين شكل هم مى توان از خدا رنگ گرفت.
در اين آيه قرآن مى فرمايد: «وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ و لِرَسُولِهِ و لِلْمُؤْمِنِينَ» «1» قدرت شكست ناپذيرى در اين عالم مخصوص سه نفر است؛ خدا، پيغمبر صلى الله عليه و آله و اهل ايمان است. كسى كه با تمام وجود وصل به ماه رمضان است، مؤمن واقعى است.
«شهر اللّه عزّ و جلّ»
جلّ، يعنى عظيم؛ يعنى ما كوچك بوديم و با روزه بزرگ و بالغ شديم. روز اول ماه مبارك رمضان، روزه داران عجيب مورد احترام، كرامت و عظمت حضرت حق هستند. تا جايى كه خدا با فرشتگانش به خاطر شما مباهات مى كند. به جاى اين كه زمين به آسمان ببالد، آسمان به زمين مى بالد.
منبع : پایگاه عرفان
