اخراج از بهشت در قبال حرص

 دوم: »والحرص« امام مجتبى عليه السلام مى فرمايد :

 دومين كلنگى كه بناى شخصيت انسان و ارزش ها را تخريب مى كند ، حرص است ؛ يعنى زياده خواهى ، بيش از حد خود خواستن ، قناعت به عنايت خدا نكردن .

 امام عليه السلام مى فرمايد :

  » و به أُخْرِجَ آدم مِن الجنّة «

  پدر اوليه شما به خاطر اين كه به آن بهشت قناعت نكرد و به سراغ آن درخت رفت ، گفتند : اين دو ميليون درخت براى شما ، اين درخت را رها كن . خدا به او گفت :

  »يََادَمُ اسْكُنْ أَنتَ وَ زَوْجُكَ الْجَنَّةَ وَ كُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَيْثُ شِئْتَُما وَ لَا تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ الظَّلِمِينَ«

  از هر جاى اين بهشت و هر درختى كه مى خواهيد ، بخوريد ، فقط به اين درخت نزديك نشويد ، اما شدند .

 امام مجتبى عليه السلام مى فرمايد :

  » به اخرج آدم «

  تا درونش آلوده به حرص شد ، دستور داد كه هر دو را بيرون كنيد ، اين ها شايسته ماندن در اينجا نيستند .

  » و الحرص عدوّ النفس «