قطع و وصل ايمان در لسان قرآن

 قرآن اين قطع و وصل را به زبان ديگرى مى‏گويد:

 » مُّذَبْذَبِينَ بَيْنَ ذَ لِكَ لَآ إِلَى هَؤُلَآءِ وَلَآ إِلَى هَؤُلَآءِ وَمَن يُضْلِلِ اللَّهُ فَلَن تَجِدَ لَهُ سَبِيلاً «

  مى‏فرمايد: بين راستى و دروغ، بين خدا و شيطان بين عبادت و تمرّد ، بين خوبى و بدى در رفت و آمد هستند . اين‏ها دايم در رفت و آمد هستند و بالاخره معلوم نيست كه چه وقتى و در چه مرحله‏اى پاى ثابت پيدا مى‏كنند . اين حال خوبى نيست .

 ممكن است كسى بگويد : يعنى از ما توقع دارند كه ما در مقام عصمت باشيم ؟ يعنى اصلاً فكر گناه نكنيم ، لغزشى نداشته باشيم ، ميلى به كار غلط نكنيم ؟ نه ، از ما اين‏ها را نمى‏خواهند ، بلكه از ما مى‏خواهند كه در چارچوب پاكى و بندگى باشيم . اگر لغزشى براى شما پيدا شد ، آن قابل جبران است . اما نه اين كه هر روز ، هر شب ، هر هفته و هر ماه دو رنگ باشيم .

 اهل معنى در مورد اينگونه افراد ، مى‏گفتند : نماز كه مى‏خواهد بخواند ، مى‏گويد : برويم پشت سر اميرالمؤمنين عليه السلام اقتدا كنيم ، اما غذا كه مى‏خواهد بخورد ، مى‏گويد : سرسفره معاويه برويم .

 اينجا نماز خوبى پيدا مى‏شود و آنجا پيدا نمى‏شود ، اما آنجا غذاى چربى پيدا مى‏شود و نماز خوبى پيدا نمى‏شود . بالاخره خود را نصف كرده‏اند ؛ بخشى از وجود خود را به على عليه السلام اقتدا مى‏كنند و بخش ديگر وجود خود را از سفره معاويه پر مى‏كنند . اين حالت در قرآن كريم نكوهش دارد .

 ما اول انقلاب بعضى‏ها را داشتيم كه چند نفرشان نيز چهره معروفى بودند . من آنها را مى‏شناختم . يكى دو نفرشان نيز انصافاً آدم‏هاى باسوادى بودند . اين‏ها اعدام شدند . اين‏ها دقيقاً همين گونه بودند ؛ در نماز به على عليه السلام اقتدا مى‏كردند و در شكم با معاويه در ارتباط بودند .

 بى‏نماز و منكر نماز و منافق نبودند ، اما وسايل جاسوسى در دست آنان بود ، در پنهان مقدارى اسرار كه مى‏آمد ، روى آن وسايل مى‏گذاشتند و آمريكا آن اسرار را مى‏گرفت . يا اگر وسايل نداشتند ، واسطه‏اى بين خود و دشمن داشتند ، آنها اسرار را منتقل مى‏كردند .