محرومين از درگاه حق

يك آيه در سوره آل عمران است كه سه مسأله در آن مطرح است:

يك مسأله اين است كه پروردگار مى‏فرمايد: او كه رحمت بى نهايت است. رحمت بى نهايت يعنى خدا، چون ما از طريق اهل بيت  عليهم‏السلام اعتقاد داريم صفات و ذات يكى است. نمى‏گوييم خدا داراى رحمت است، مى‏گوييم خود رحمت است، رحمت بى نهايت است. براى اينكه يك آدم در قيامت دچار چه محروميت شكننده‏اى است. تمام آسمانها و زمين اگر در معرض اين محروميت قرار بگيرند مقاومت نمى‏توانند بكنند، طاقتش را ندارند.

اين رحمت بى نهايت درباره اينها مى‏فرمايد: اين خودباختگان و خودفروختگان، اين تسليم شدگان به انواع آلودگى‏ها، اين‏هايى كه زندگى را بى محاسبه و بى در و پيكر گذراندند

 « وَلاَ يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ »

 هر چه مرا صدا بزنند، من يك كلمه جواب نمى‏دهم،

 « وَلاَ يَنظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَـمَةِ »

 و روز قيامت يك بار هم يك نگاه به آنها نخواهد كرد، آن وقت حال چه مى‏شود؟

ما در دنيا يك شاديمان اين بود كه معشوق يك نيم نگاه به ما انداخت مثل اينكه سر يارى با ما دارد، نگاهش نشان مى‏داد، نگاه محبت است.

اما يكى هم مى‏گويد، هر چه التماس كردم يك نگاه به من نكرد.

 « وَلاَ يَنظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَـمَةِ »

 نمى‏گويد در دنيا، اگر در دنيا به آدم نگاه نكند، باز آدم هزار تا پناهگاه دارد، به سگى يا خوكى يا كافرى ممكن است پناه ببرد كه يك لقمه بخورد. اما آنجا كه تمام وجود آدم نيازمند به نگاه است، هيچ نگاه نمى‏كند.

رحمت بى نهايت مى‏فرمايد:

 « وَلاَ يَنظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَـمَةِ »

نگاه نمى‏كند

 « وَ لاَ يُزَكِّيهِمْ »

 تسويه حساب هم به ايشان نمى‏دهد، پرونده‏اش با كل گناهانش روى دوشش مى‏ماند. به خيلى‏ها قيامت تسويه مى‏دهد.

امام صادق  عليه‏السلاممى‏فرمايد:

پرونده كسى را دستش مى‏دهد، خودش هم با او حرف مى‏زند، البته كنار او  
صداى خدا را نمى‏شنود، فقط خود او مى‏شنود. بنده من، مى‏خواهم گناهانت را به يادت بياورم، وقتى گناه را به ياد آدم مى‏آورد، ما كه خيلى از گناهان را يادمان مى‏رود، درد مى‏كشيم، خطاب مى‏رسد من اينها را، يادت مى‏آورم، نمى‏خواهم دردت بيايد، مى‏خواهم بگويم اينها را انجام دادى، حالا مى‏خواهم تو را ببخشم و خوشحالت كنم، اين معناى يزكيهم است. اما اينها را « وَ لاَ يُزَكِّيهِمْ »، پس براى آنان

 « وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ »

 عذاب دردناك است.