پرسشها و پاسخها، ص: 165

«المُداوَمَةُ عَلَی العَمَلِ فی اتّباعِ الآثارِ وَالسُّنَنِ وَإنْ قَلَّ، أَرْضی للَّهِ وَأَنْفَعُ عِنْدَهُ فی العاقِبَةِ مِن الْاجتِهادِ فی البِدَعِ واتِّباعِ الأهواءِ»

. «مداومت بر عمل در پيروی از آثار و سنّت ها گر چه آن عمل اندك باشد؛ نزد خدا پسنديده تر و فرجامش سودمندتر است از سخت كوشی در عبادت بر اساس بدعت ها و پيروی از هوس ها» «1».

امام باقر عليه السلام نيز فرمودند:

«أَحَبُّ الأَعْمالِ الَی اللَّه عَزَّوَجلَّ ما داوَمَ عَلَيْه العَبْدُ، وَإنْ قَلَّ»

. «محبوب ترين كارها در نزد خدا كاری است كه بنده بر آن مداومت ورزد گرچه اندك باشد» «2».

ثانياً: از آيات و روايات استفاده می شود كه حفظ و نگهداری عمل مهم تر از اصل عمل است. ممكن است كسی عمل صالحی انجام دهد امّا در اثر عدم مراقبت از عمل، عملش پوچ و بيهوده گردد. مانند كسی كه انباری را پر از پنبه كرده امّا در حفظ آن دقّت لازم را نداشته و بر اثر يك جرقّه كوچك همه سرمايه اش از بين می رود. قرآن كريم در اين رابطه می فرمايد:

«وَ لا تَكُونُوا كَالَّتِي نَقَضَتْ غَزْلَها مِنْ بَعْدِ قُوَّةٍ أَنْكاثاً» «3».

______________________________
(1) الكافی: 8/ 8، حديث 1؛ ميزان الحكمه: 9/ 4060، حديث 14293؛ بنگريد به نهج البلاغه: خطبه 175: العملَ العملَ ثُمَّ النّهايَةَ النِّهايةَ والاستقامه الاستقامه.

(2) الكافی: 2/ 83، حديث 2؛ ميزان الحكمة: 9/ 4060، حديث 14295.

(3) نحل (16): 92.