ترجمه نهج البلاغه، ص: 358

رسيد به او سيدالشّهداء لقب داده شد، و پيامبر صلی الله عليه و آله او را به هنگام نماز بر جنازه اش به هفتاد تكبير اختصاص داد؟! آيا ملاحظه نمی كنی كه قومی در راه خدا دستشان از بدن جدا شد و برای هر يك مقامی است، ولی زمانی كه دست يكی از ما جدا شد او را طيران كننده در بهشت و دارای دو بال نامگذاری كردند؟! اگر ستايش از خويش را خداوند نهی نكرده بود، اين گوينده فضايل بسياری را يادآوری می كرد كه قلوب بيدار اهل ايمان به آن معرفت دارد، و گوشهای شنوندگان شنيدن آنها را كنار نيندازد. كسی را كه به طمع صيد دنيا از راه حق منحرف شده واگذار، كه مسلّماً ما دست پرورده پروردگارمان هستيم، و مردم پس از آن تربيت شده ما هستند. عزت ديرين و بزرگی پيشين ما بر شما مانع از اختلاط و آميختگی ما با شما نشد، همانند اقوامِ همسان از شما همسر گرفته و به شما همسر داديم، در صورتی كه شما به اين مقام و منزلت نبوديد. چگونه مقامی همچون مقام ما را داشته باشيد در حالی كه پيامبر از ما و ابوجهل دروغزن از شما، اسداللَّه از ما و اسد سوگندهای جاهلی (يكی از مشركان بدنام) شما، دو سيّد جوانان اهل بهشت از ما و كودكان آتش از شما، بهترين زنان جهان از ما و حمّالة الحَطَب از شماست، و بسياری ديگر از اين مقوله كه بهترينش از ما و بدترينش از شماست.

اسلامِ ما به گوش همه رسيده، و وضع پاك ما در دوران جاهليت قابل ايراد نيست، و كتاب خدا آنچه از (حقوق و برتری) ما پراكنده گشته جمع نموده، و آن گفتار خدای پاك است: «به حكم كتاب خدا بعضی از خويشان به بعضی ديگر سزاوارترند» و سخن خدای بزرگ است:

«شايسته ترين مردم به ابراهيم آنهايی هستند كه از او پيروی نمودند