ترجمه نهج البلاغه، ص: 359

و اين شايسته ترين پيامبر و كسانی هستند كه ايمان آوردند، و خداوند سرپرست مؤمنين است». پس ما از طرفی به سبب خويشی، و از جهت ديگر به علّت پيروی نمودنْ به خلافت سزاوارتريم. زمانی كه مهاجران در سقيفه به قرابت و خويشی خود با رسول خدا صلی الله عليه و آله بر انصار استدلال كردند پيروز شدند. اگر اين قرابت دليل برتری است پس حق با ماست نه با شما، و اگر دليلی ديگر دارد انصار بر ادعای خويش باقی اند.

گمان كردی كه من بر تمام خلفا رشك برده ام، و بر آنان طغيان نموده ام.

اگر اين است پس جنايتی بر تو نشده تا از تو پوزش بطلبم. «اگر هم بوده گناه اين ننگ دامن تو را نمی گيرد».

گفته ای: مرا می كشيدند به همان گونه كه شتر مهار در بينی را می كشند تا بيعت كنم! به خدا قسم خواسته ای مرا سرزنش كنی ستايش كرده ای، و رسوا نمايی ولی خود رسوا شده ای. برای مسلمان از اينكه مظلوم باشد نقصی نيست تا وقتی كه دچار شك در دين، و ترديد در يقين نباشد.

قصدم بيان اين حجت برای غير توست (زيرا تو شايسته آن نيستی) ولی از حجّت به اندازه آنچه بيانش پيش آمد برايت اظهار كردم.

سپس آنچه ميان من و عثمان روی داد يادآوری كرده ای، محض نسبتی كه با او داری پاسخ داده می شوی: از من و تو كدام يك دشمنيش با او بيشتر بود، و راه را برای قتل او هموارتر كرد؟ آيا آن كه ياريش را از او دريغ ننمود و از او خواست به جايش بنشيند و دست از اعمالش بردارد، يا كسی كه عثمان از او ياری خواست و او ياری دادنش را به تأخير انداخت، و سپاه مرگ را بر سرش ريخت تا قضای حق بر او جاری شد؟! قسم به خدا چنين نيست، «خداوند از ميان شما، منع كنندگان از ياری را