ترجمه نهج البلاغه، ص: 360

می شناسد و نيز به آنان كه به برادران خود گفتند به سوی ما آييد؛ و به هنگام جنگ جز تعداد كمی حاضر نمی شوند آگاهی دارد».

در مقام آن نيستم كه از عيب گرفتنم بر بدعتهای او عذرخواهی كنم، اگر ارشاد و راهنمايی كردم گناه است، چه بسا كسی كه سرزنش شود و او را گناهی نيست. «گاهی انسانی در اثر اصرار در خيرخواهی مورد تهمت قرار می گيرد».

من تا توانستم جز اصلاح را نخواستم، توفيقی ندارم جز از جانب خدا، به او توكل كردم و به او باز می گردم.

و گفتی مرا و يارانم را نزد تو جز شمشير نيست! راستی كه پس از اشك ريختن خنداندی! پسران عبدالمطّلب را چه زمانی ديدی به دشمنان پشت كنند، و از شمشيرها بترسانند؟! «اندكی درنگ كن تا حَمَل به صحنه جنگ برسد».

به زودی كسی كه دنبال اويی به دنبال تو آيد، و آنچه دور می پنداری به تو نزديك شود، من با سپاهی از مهاجران و انصار و تابعين كه راه آنان را به نيكويی پيمودند، به شتاب به سوی تو می آيم، لشگری سخت انبوه، كه گرد و غبارشان فضا را گرفته، و جامه مرگ به تن دارند، و بهترين ملاقات برای آنان لقاءِ خداوند است، آنان را فرزندان بدر و شمشيرهای بنی هاشم همراه است، كه خود خبرداری لبه تيز آن شمشيرها چگونه بر بدن برادر و دايی و جدّ و خاندانت فرود آمد، «و اين عذاب از ستمگران دور نيست».