ترجمه نهج البلاغه، ص: 10
دورنمايی از شخصيت اميرالمؤمنين عليه السلام
سخن گفتن از انسان والايی كه تاريخ حيات را شگفت زده كرده، هستی را در برابر عظمتش فروتن نموده و فضای حيات را به نورش روشن ساخته، كاری است بسيار دشوار و يا غير ممكن.
فيلسوفان از بيان عمق فلسفه ذاتش، و حكيمان از تعريف حكمت وجودش، و عارفان از شناخت حقيقتش، و آگاهان از بيان واقعيتش، و شاعران از سرودن شعر در ثنايش، و گويندگان از توضيح حقايق وجودش عاجز و درمانده اند.
او از آن پنج نور مقدسی است كه آدم عليه السلام با توسل به او، توبه اش را به عرصه قبولی نشاند، و نوح عليه السلام كشتی خود را از غرقاب هلاك بيرون كشيد، و ابراهيم عليه السلام آتش نمرود را بر خود گلستان نمود، و موسی عليه السلام با قومش از آب نيل بيرون آمد، و عيسی عليه السلام از فتنه يهود نجات يافت، و يونس عليه السلام از شكم ماهی به زندگی دوباره بازگشت، و محمد صلی الله عليه و آله در جنگ با مشركين غلبه يافت.
او چشمه جوشان حقايق، منبع واقعيات، معدن فضائل، دريای كرامات، خزينه اسرار، چراغ هدايت، آبروی بشريت، قسيم نار و جنّت، تكيه گاه پيامبر صلی الله عليه و آله در دنيا و آخرت، همسر زهرا عليها السلام، پدر حسن و حسين عليهما السلام ريشه وجود امامان معصوم عليهم السلام، و اسداللَّه، يداللَّه، عين اللَّه، ادا كننده دَين رسول اللَّه، و ولیّ اللَّه است.
بزرگ انسانی است كه در ميان اولين و آخرين نمونه نداشته و ندارد، قرآن به او تفسير می شود، حق به او شناخته می گردد، عقل از او آبرو می گيرد، اسلام ناب