چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 327

الحمدلله رب العالمين و صلّی الله علی جميع الانبياء والمرسلين

و صلّ علی محمد و آله الطاهرين.

گناه منشأ و مايه مخالفت انسان با وجود مبارك پروردگار است كه در اكثر مردم در اثر غفلت، جهل و فراموشی ايجاد می شود. توضيحات بسيار مهمی در اين رابطه در آيات قرآن و فرمايش های انبيا و ائمه عليهم السلام آمده است.

حضرت عيسی بن مريم عليه السلام از گناه به كنده ای كه به شدت در حال دود كردن است، تعبير می كند. «1» دودی كه از باطن برمی خيزد و ابر غليظی به دور عقل، وجدان و فطرت تشكيل می دهد و اين سه منبع را از نور محروم می كند و انسان در آن تاريكی، از تشخيص خير و شرّ باز می ماند. اين دود، با تكرار گناه مبارزه اش را با نورانيت عقل، وجدان و فطرت ادامه می دهد، تا هر سه را بكشد.

از فرمايش های وجود مبارك حضرت زين العابدين عليه السلام استفاده می شود- ايشان بر اساس آن تواضع و خاكساری- به پروردگار عرض می كنند:

«أَماتَ قَلبی عَظيمَ جنايَتی»

______________________________
(1)- بحار الانوار: 91/ 142، باب 32؛ «إِلَهِي أَلْبَسَتْنِي الْخَطَايَا ثَوْبَ مَذَلَّتِي وَ جَلَّلَنِي التَّبَاعُدُ مِنْكَ لِبَاسَ مَسْكَنَتِي وَ أَمَاتَ قَلْبِي عَظِيمَ جِنَايَتِي فَأَحْيِهِ بِتَوْبَةٍ مِنْكَ يَا أَمَلِي وَ بُغْيَتِي وَ يَا سُؤْلِي وَ مُنْيَتِي فَوَ عِزَّتِكَ مَا أَجِدُ لِذُنُوبِي سِوَاكَ غَافِرا.»