حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 172

ظاهری و چشم سر او بود، درحالی كه انسان حواس باطنی و چشم قلبی هم دارد. نكته در اين جاست كه انسان بر اثر تفكر درباره خودش و هستی و همسويی با هدف خلقت حواس باطنی اش به كار می افتد و چيزهايی می بيند و می شنود و می گويد كه ديگر گوش ها و چشم ها و زبان ها از آن عاجزند. رسول خدا می فرمايد:

«من أخلص للّه اربعين يوما فجر اللّه ينابيع الحكمة من قلبه علی لسانه». [27]

هركس چهل روز خود را برای خدا خالص كند و پاك نگهدارد چشمه های حكمت از قلبش بر زبانش جاری می شود.

ما هم اگر اهل فكر و همسويی با هدف خلقت باشيم و جود خود را تنها در راه خير هزينه كنيم به چنين درك ها و فهم ها و كراماتی می رسيم.

اگر گوشمان همان گوشی باشد كه خدا می خواهد چيزهای زيادی را می شنويم، چون پرده ها برای چنين گوشی كنار رفته اند. مطابق فرمايش قرآن، بعد از پاكی همه جانبه، گوش انسان اگر اين صداها را در بيداری نشنود، در خواب می شنود. [28] البته، رسيدن به اين مقام به اين راحتی ها هم نيست ولی می شود شنيد و ديد. چون اين صداها موجود است و مطابق قانون لاوازيه [29] از محالات است كه اين صدا در هوا نابود شود.

حالا گوش جان بسپاريم و دل به امير المومنين بدهيم كه لحظه ای وجودش را در راهی غير از راه خدا خرج نكرد، بلكه صدای مباركش را از ورای اين همه سال در محراب مسجد كوفه بشنويم كه به پروردگارش عرض می كرد: «مولای يا مولای، انت المولی و انا العبد و هل يرحم العبد الا المولی؟ مولای يا مولای، انت العزيز و انا الذليل و هل يرحم الذليل الا العزيز؟ مولای يا مولای، انت الحی و انا الميت و هل يرحم الميت الا الحی؟ مولای يا مولای، انت القوی و انا الضعيف و هل يرحم الضعيف الا القوی؟ ...». [30]