حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 170

«الذين يذكرون اللّه قياما و قعودا و علی جنوبهم و يتفكرون فی خلق السماوات و الارض ربنا ما خلقت هذا باطلا سبحانك فقنا عذاب النار». [18]

چشم را دادند مطالعه كنيم و از ديدن مناظر زيبای طبيعی لذت ببريم يا نيمه شب ها از سر شوق يا خوف گريه كنيم. مگر پروردگار نفرموده آتشی را كه برای خودتان ساختيد با يك قطره اشك از اين دست خاموش می كنم؟ [19] اين وظيفه چشم است. چشم را به ما ندادند با آن خيانت كنيم و به صورت نامحرمان خيره شويم و لذت ببريم و گمان كنيم كسی هم نمی فهمد، زيرا:

«يعلم خائنة الاعين و ما تخفی الصدور». [20]

او چشم هايی را كه به خيانت می نگرد و آنچه را سينه ها پنهان می دارند می داند.

خداوند هم خيانت نگاه ها را می داند و هم خيالاتی كه بعد از آن نگاه در باطن انسان می گذرد را می فهمد.

فكر كنيم دست را برای چه به ما دادند؟ برای دزدی و زدن انسان های بيگناه دادند يا برای نوشتن كتاب های مفيد و دستگيری از فقرا و بچه های يتيم؟ مگر نه اين است كه اگر دست نوازش بر سر كودك يتيمی بكشی، هر مويی كه از زير دستت رد می شود ثواب يك صدقه دارد و يك حسنه برايت می نويسند؟ [21] اين دست را دادند تا بتوانی تكبير عاشقانه ای در نماز بگويی يا به دعا برداری كه:

«... ربنا آتنا فی الدنيا حسنة و فی الاخرة حسنة و قنا عذاب النار». [22]

گوش را دادند تا صدای انبياء و اولياء و ائمه را بشنويم. به قرآن گوش دهيم و از صدای آبشار و چشمه و موسيقی های طبيعی لذت ببريم يا از آن برای آموختن علم و جستن راه هدايت استفاده كنيم:

- «... غضوا أبصارهم عما حرم اللّه عليهم، و وقفوا أسماعهم علی العلم النافع لهم ...». [23]