حلال و حرام مالی، ص: 491

سلامت همه جانبه را ملاحظه بفرماييد: «يا بنیّ»

اولًا لحن كلام را ببينيد، روی موج عاطفه و محبت است؛ پسرم! يعنی اين احساس را بكند كه پدر تكيه گاه و يار او است و دوستش دارد. اين برای فرزند خيلی ارزش دارد. اگر مقداری در عمق اين كلمه برويم، معنی زيبايی دارد؛ يعنی دلبندم، عزيزم، پاره تنم، وصل به وجودم.

ببينيد چقدر لحن صحبت حضرت زيباست، حتی نمی گويد: پسرم! يا پسركم! يعنی كوچولوی نپخته، اين ها تلخ است. می فرمايد: فرزندم! عزيزم! متصل به وجودم، دلبندم. خود اين كلمات، معانی و مفاهيم اثر می كند. كلمات با مشاعر طرف مقابل و مستمع كار می كند. عكس العمل درون مردم در مقابل «بنشين، بتمرگ، بفرما، محبت كنيد، تشريف داشته باشيد، در خدمت باشيم» و امثال اين ها با هم خيلی فرق می كند.

پدری را من شاهدش بودم كه وقتی فرزندانش را صدا می زد، كلمه «آقا» را دو بار به كار می گرفت. مثلًا اسم فرزندش «محمد» بود، وقتی می خواست او را صدا بزند، با لحن نرم و صدای پايين می گفت: «آقای محمد آقا! محبت كنيد تشريف بياوريد، من كار مختصری با شما دارم».

پسر نيز دست به سينه می گرفت و جلو می رفت و می گفت: جانم بابا! بفرماييد.

می گفت: اگر وقت داريد، به درس و مشق شما لطمه نمی خورد، چند نان بگيريد و بياوريد. اين برخورد او با اين فرزندانش بود.

البته آن بچه ها الان بزرگ هستند و همه با ادب، با وقار، اهل خير، بزرگوار، مسجدی و جلسه گردان، محسن و دارای شخصيت كه تمام اين ها محصول برخورد مناسب و گفتارهای مثبت آن پدر بزرگوار بود كه خود من نيز از آن برخورد اثر می گرفتم.