حلال و حرام مالی، ص: 159

سرمايه ای در اختيار آنها نيست و دست آنها خالی است. اين ها وقتی گذشته و آينده خود را می بينند، همانجا زبان التماس باز می كنند. لازم نيست كه لب آنها تكان بخورد؛ چون ما خيلی وقت ها با لب حرف نمی زنيم، بلكه با دل حرف می زنيم.

در حرم حضرت رضا عليه السلام، مكه، حرم پيغمبر صلی الله عليه و آله، گاهی افراد گوشه ای نشسته اند و در حال خاصی هستند. آنها دارند با دل حرف می زنند. همه جا لازم نيست با لب حرف بزند. آن كسی كه چند لحظه مانده تا از دنيا بيرون برود، هيچ نيازی نيست با لب حرف بزند كه ما بگوييم: كسی كه بالای سرش نشسته است بشنود كه اين شخص، بی دين، مشروبخوار و بی نماز بوده است.

حرف زدن با لب، هيچ نيازی نيست. مگر خدا در قرآن نمی گويد: در قيامت، زمين از اعمال شما خبر می دهد؟ مگر زمين لب دارد؟

«يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبارَها» «1»

يا مگر در سوره «يس» نمی فرمايد:

«الْيَوْمَ نَخْتِمُ عَلی أَفْواهِهِمْ وَ تُكَلِّمُنا أَيْدِيهِمْ وَ تَشْهَدُ أَرْجُلُهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ» «2»

لب ها را می بندند تا دست و پا حرف بزنند. مگر اين ها لب دارند؟ چه كسی گفته است كه حرف زدن، لب می خواهد و اگر نباشد، حرفی وجود ندارد.

______________________________
(1)- زلزله (99): 4؛ «آن روز است كه زمين اخبار خود را می گويد.»

(2)- يس (36): 65؛ «امروز بر دهان هايشان مُهر خاموشی نهيم و دست هايشان با ما سخن می گويند و پاهايشان به اعمالی كه همواره مرتكب می شدند، گواهی می دهند!»