.jpg)
.jpg)
صبر از ديدگاه اسلام، ص: 139
و همديگر را كشته بودند، آن نسل منقرض شده بود، جنگ به صورت ارث به
فرزندان رسيده بود، آنها نيز كشته داده بودند و جنگ به نسل سوم رسيده بود.
علاوه بر نزاع، درگيری، بی محبتی و بی مهری نسبت به يكديگر، تكبّر نيز داشتند و افراد، چهره هايی مطرود مردم بودند. اگر خانواده ای سرپرستش را از دست می داد و بچه های او يتيم می شدند، مورد نفرت آن مردم بودند و اين را نحس و عيب بزرگی می دانستند و به يتيم با ديده حقارت نگاه می كردند. به او كمك نمی كردند و از همان ابتدای يتيمی، ساختمان شخصيت او را مورد هجوم قرار می دادند.
اگر- قبل از بعثت- يتيم گرسنه ای برای گرفتن كمك به مردم مكّه يا مدينه مراجعه می كرد، با داد و فرياد و خشونت او را از خودشان می راندند. يكی از دستورهای مهم پروردگار به پيغمبر صلی الله عليه وآله اين بود كه اگر كسی يتيم را از خود براند، او را بی دين معرفی می كند و دستور می دهد:
«» «1» «» «2» حتی اخلاق مردان خشن، بی محبت و بی مهر آن روزگار به زنان كه بايد كانون مهر و محبت باشند، سرايت كرده بود. به محض اين كه شوهر می مرد، همسرش بچه های يتيم را رها می كرد و شوهر می كرد و ديگر كاری به كار اين بچه ها نداشت كه عاقبت اين بچه های يتيم چه خواهد شد.
رسول خدا صلی الله عليه وآله با روش های مختلف؛ عيادت بيمار، رعايت حال يتيم، يا از كار افتادگان و تهيدستان، شعله فطری عشق و محبت به ديگران را روشن كردند و مردم را توجه می دادند به اين كه اين قدم ها الهی است:
______________________________ (1)- ضحی 9: 93؛ «و اما [به شكرانه اين همه نعمت ] يتيم را خوار و رانده مكن.»
(2)- ماعون 1: 107- 2؛ «آيا كسی كه همواره روز جزا را انكار می كند، ديدی؟* همان كه يتيم را به خشونت و جفا از خود می راند.»
