صبر از ديدگاه اسلام، ص: 266

بنابراين، حيايی كه رسول خدا صلی الله عليه وآله زينت، زيبايی و ارزش می دانند، نمی گذارد انسان اين زيبايی انسانی و معنويش را از دست بدهد و قلم معصيت، چهره ديو سيرتِ زشت وحشتناك از او ترسيم كند. اين معنای زينت بودن حيا است. خوش به حال آن مردان و زنانی كه هميشه ياد نگاه خدا هستند و از اين نگاه غفلت ندارند.

مطلب لطيف و زيبايی را در اين زمينه برای شما نقل می كنم كه در اين بخش كاربرد دارد. در نوشته ای ديدم: شخص بزرگوار، آگاه و بامعرفتی برای سفر به هندوستان می رود. آنجا مركز مذاهب گوناگون است. در محلی اقامت می كند كه پر رفت و آمد بوده است.

قصّابی در آن محل گاهی كه از خانه بيرون می آمد، برای دقت در وضع هندی ها

دركناری می ايستاد و خريدهای آنها را نگاه می كرد. روزی قصاب چيزی نظر او را جلب كرد. او ديدكه مشتری هاخريد می كنند، پرده تميزی روی طاقچه ای كشيده شده بود، قصاب هر چند دقيقه گوشه پرده را كنار می زد و نگاهی می كرد و گوشت می كشيد و به مشتری می داد.

ايشان كه به زبان هندی آگاه بود، صبر كرد تا همه مشتريان رفتند. به اين قصاب گفت: شما در فروش گوشت اجبار داريد كه برويد اين پرده را كنار بزنيد و به پشت آن نگاه كنيد؟ گفت: نه، من معبودم، بتم پشت اين پرده است.

البته بت پرست عقل دارد كه بداند بت نمی بيند. بت پرستان بنا به اعتقاد خودشان، معتقدند هر كدام از بت ها، با شكل خاصی كه دارند، نماينده روح غيبی به اين شكل هستند. در حقيقت اين بت، مظهر آن موجود زنده غيبی است. آن اصل كاری را می بيند، بعد اين بت را كه مظهر و نماينده اوست می پرستد.

گفت: من می روم گوشه پرده را كنار می زنم، بت و معبودم را می بينم، حيا می كنم كه در محضر او در ئدادن جنس به مردم تقلب و كم فروشی كنم و بين مشتری پولدار و فقير فرق بگذارم.

اگر همه مردم نگاه اين بت پرست را به خدا پيدا می كردند، ما ديگر فساد، گناه، خيانت، ظلم، تقلب، بی ادبی، بی تربيتی، زشتی، ناروايی و فتنه نداشتيم. تمام