عبرت های روزگار، ص: 179

ساقی سيم ساق من گر همه درد می دهد

كيست كه تن چو جام می جمله دهن نمی كند «1» كسانی بايد تلخ بميرند، و می ميرند، كه با قند شهوت، زندگی چند روزه دنيا را شهد و شيرينیِ كاذب دادند.

آنكه شيرين می زِيَد او تلخ مرد

هر كه او تن را پرستد جان نبرد «2» آن بكن كه هست مختار نبی

آن مكن كه كرد مجنون و صَبی

حُفَّتِ الجنة به چه محفوف گشت؟

بالْمَكاره كه از او افزود كَشت «3» «الا وَمَنْ احَبَّ عَلِياً يَبْعَثُ اللَّه لَهُ مَلِكَ الْمَوت كَما يَبْعَثُ الَی الْانبياء»

آگاه باشيد! كه مامور مرگ با همان شُكوه و شمايلی بر بستر دلباختگان علی حضور می يابد و جانشان را می ستاند، كه در كنار اندام مطهر انبياء حضور يافت.

ابراهيم كه هنگام مرگ، ملك الموت را با قامتی رعنا و پر از جلال و شكوه و زيبايی ديد او را گفت: اگر پاداشی در پيش نباشد، جز تماشای تو، برای مردمان مومن كافی است.

از سرو و مَه چه گويی ای مجمع نكويی

تو ماه مشك بويی، تو سروِ سيم ساقی «4» «الا وَمَنْ احَبَّ عَلِياً وُضِعَ عَلی رَأسِهِ تاجُ الْمَلَك»

آگاه باشيد! كسی كه سينه اش مالامال از مهر علی است به نشانِ شرافت و تكريم

______________________________
(1) حافظ.

(2) مثنوی معنوی، دفتر اول، 2302.

(3) مثنوی معنوی، دفتر پنجم، بيت 163 و 164.

(4) سعدی.