عبرت های روزگار، ص: 197

اين عهد كرده بود.

نقض ميثاق و عهد از احمقی است

حفظ ايمان و وفا كار تَقی است «1» و فردوسی از آنجا كه پی بُرد شيعه بودن و نيز ارادت به مولانا علی عليه السلام مايه محروميت وی شده است، به سرودنِ سروده ای بلند در باب شأن و منزلت والای آن امام مبين پرداخت، كه به حق شاهكاری عظيم است.

نباشد جز از بی پدر دشمنش

كه يزدان به آتش بسوزد تَنَش

هر آن كس كه در جانْش بغض علی است

از او زارتر در جهان زار كيست؟

اگر در دلت هيچ حب علی است

تو را روز محشر به خواهش ولی است

و از سويی نيز نامه ای به محمود نوشت، كه: در نطفه خويش ترديد كن.

و ماجرا را از مادرت جويا باش. زيرا اگر عفيف بود و پاكدامن همچون تويی كه خصم علی می باشی، از خود به يادگار نمی گذارد.

اگر مادر شاه بانو بُدی

مرا سيم و زر تا به زانو بُدی

البته، حاكم گرگان و طبرستان، فردوسی را به اصرار خواستند كه از فرستادن نامه منصرف شود. و آنگاه خود از محمود خواستند كه حق فردوسی را از ياد نبرد.

و محمود نيز پذيرفت. و دستور داد سكه های طلا را بر اشتران بار كنند و روانه طوس سازند.

و هنوز پای شتران به دروازه طوس نرسيده بود كه تابوت فردوسی نيز بر دوش مردم شهر بود و به گورستان می رفت.

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 2875.