عقل: كليد گنج سعادت، ص: 168

فكر كنيم، پيش از آن كه ظرف بدن از روح الهی خالی شود و ديگر اين تن خاكی ارزشی نداشته باشد و كاری در دنيا نداشته باشد، جز اين كه آمبولانس بيايد و آن را برای سپردن به دست خاك حمل كند ....

آن ها كه بدين مسير پا گذارده اند گاه به واسطه شرافت و پاكی باطنشان ظرف وجود و پيكرشان هم شرافت يافته و ارزش بالايی پيدا كرده است.

انبيا و اوليا و ائمه اطهار، عليهم السلام، و شهدا و صديقين از اين دسته اند. نمونه بارز آن ها، شهدای كربلايند كه وقتی امام عصر، عليه السلام، كنار قبر آن ها می ايستند خطاب به آنان می فرمايند:

«بابی انتم و امی و طبتم و طابت الارض التی فيها دفنتم». [22]

سرفراز آن سرزمينی كه بدن شما هفتاد و دو نفر را در خود جای داد.

اين قدر اين بدن ها قيمت دارد كه خداوند اجازه داده است هركس در اين دنيا گرفتار مشكلی می شود، از خاكی كه اين بدن ها در آن دفن شده اند بردارد و بخورد و اين در حالی است كه خداوند خوردن خاك را حرام كرده است. آيا ارزش ما شيعيان از خاك كمتر است كه با كيميای عشق حسين، عليه السلام، مس وجودمان به طلای ناب تبديل نمی شود؟ پاسخ واضح است: اگر از سرمايه درونمان غافل بمانيم، آری!