بار خدايا، بر زمينهاى خشكيدهى ما بارانت را فرو بار، و با روزىات وسوسهى اضطراب از دلهايمان بردار، ما را از خويش به ديگرى سرگرم مساز، و در تداوم احسانت بر ما فاصله مينداز، كه بى نياز كسى است كه تواش بى نياز گردانى، و تندرست كسى است كه تواش از بلا نگهدارى.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.