فراز 17 از دعای 45 ( خدا را سپاس تا آنجا که در سپاسش راهی یافت شود )

و اگر يكى از مخلوقات تو، از پيش خود، ديگرى را مثل آنچه تو بندگانت را بدان راهنمايى فرمودى راهنمايى مى‌كرد به احسان موصوف مى‌شد و به امتنان و بخشش معروف مى‌گشت و به هر زبانى ستايش مى‌شد، پس حمد و سپاس از آن توست، مادام كه در حمد و سپاس تو راهى باز باشد و مادام كه براى حمد و سپاس تو لفظى باقى بماند كه بدان ستوده شوى، و معنايى يافت شود كه به حمد و سپاس تو بازگردد.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.