فراز 10 از دعای 48 ( لعنت امام سجّاد بر دشمنان اهل بیت(علیهم السلام) )

بار خدايا دشمنان ايشان را از پيشينيان و آيندگان (تا روز قيامت) و هر كه را به اعمال و كردار آنان راضى و خشنود مى‌شود و دوستان و پيروانشان را لعنت كن (از رحمت خود نوميد و عذاب و كيفر فرما. تصريح امام عليه‌السلام به لعن بر دشمنان جانشينان و برگزيدگان خدا بر مشروعيت و روا بودن لعن بر كسى كه سزاوار است، بلكه بر مستحب بودن آن و اينكه لعن‌كننده را ثواب و پاداش است دلالت دارد، زيرا اگر چنين نبود آن حضرت در اين روز شريف تصريح به آن نمى‌نمود و آن را از جمله‌ى دعائى كه به وسيله‌ى آن به درگاه خداوند سبحان تقرب مى‌جويند قرار نمى‌داد، و طريقه‌ى و روش ما اماميه «شيعه‌ى دوازده امامى» هم همين است، و گاهى لعن به كسى كه مستحق و سزاوار آنست عبادت است مانند صلوه و درود بر كسى كه شايسته‌ى آن مى‌باشد، و چنانكه درود گوينده را ثواب و پاداش است همچنين لعن‌كننده را پاداش مى‌دهند هرگاه لعن او بجا و براى به دست آوردن خشنودى خدا باشد، و لعن كردن خداى عزوجل در آيات بسيار از قرآن كريم و امر به لعن در بعض آنها بر اين مطلب دلالت دارد «س 2 ى 159»: اولئك يلعنهم الله و يلعنهم اللاعنون «ى 161»: اولئك عليهم لعنه الله و الملائكه و الناس اجمعين يعنى آنها را «كه حق پنهان گردانند» خدا و لعنت‌كنندگان «از انس و جن و فرشتگان» لعنت مى‌كنند «خدا آنان را از رحمت خود دور ساخته و به كيفر رساند و ديگران ايشان را نفرين مى‌نمايند» آنانند كه لعنت خدا و همه‌ى فرشتگان و مردم برايشان است. پس مراد از و يلعنهم اللاعنون و از و الملائكه و الناس اجمعين امر به فرشتگان و مردم است به لعن كسانى كه خدا آنها را لعن فرموده، و از پيغمبر- صلى الله عليه و آله- روايت شده كه گروهى از معصيت‌كاران را لعن نموده مانند فرمايش آن حضرت: خدا لعنت كند كسى را كه پدر و مادر خود را لعن مى‌نمايد، و فرمايش آن بزرگوار: خدا لعنت كند رباخوار را. و گاهى لعن واجب و جزء ايمان است هرگاه قصد لعن‌كننده بيزارى جستن باشد، زيرا خداوند سبحان چنانكه دوست داشتن دوستانش را واجب كرده دشمن داشتن دشمنانش و بيزارى از آنان را هم واجب نموده، در قرآن مجيد «س 58 ى 22» فرموده: لاتجد قوما يومنون بالله و اليوم الاخر يوادون من حاد الله و رسوله و لو كانوا اباءهم او ابناءهم او اخوانهم او عشيرتهم يعنى «اى پيغمبر» مردمى را كه به خدا و روز قيامت ايمان مى‌آورند «چنين» نخواهى يافت كه با دشمنان خدا و رسول او دوستى كنند و اگر چه آن دشمنان پدران يا فرزندان يا برادران يا خويشان ايشان باشند. و گفته‌اند: هر گفتار و كردارى كه موجب عقاب و كيفر گردد جائز است گوينده و بجا آورنده را لعن نمود، زيرا لعن از خداى تعالى همان دور ساختن از رحمت و به كيفر رساندن است)

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.