فراز 6 از دعای 6 ( نعمت روز )

يا عَلِىُّ أرْبَعٌ مَنْ كُنَّ فيهِ بَنَى‌ اللَّهُ لَهُ بَيْتاً فِى الْجَنَّةِ: مَنْ آوَى الْيَتيمَ، وَ رَحِمَ الضَّعيفَ، وَ أَشْفَقَ عَلى وَالِدَيْهِ وَ رَفِقَ بِمَمْلُوكِهِ.«11»

اى على! چهار چيز است كه در هر كس باشد، خداوند خانه‌اى در بهشت براى او بنا مى‌كند: پذيرش سرپرستى يتيم، ترحّم به ضعيف، مهربانى به پدر و مادر، نرمى با زير دست.

مُجالَسَةُ أهْلِ الدّينِ شَرَفُ الدُّنْيا وَ الآْخِرَةِ.«12»

همنشينى با دينداران، شرافت آدمى در دنيا و آخرت است.

ما مِنْ مُسْلِمٍ أقْرَضَ مُسْلِماً قَرْضاً يُريدُ وَجْهَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إلّا احْتَسَبَ اللَّهُ لَهُ أجْرَها بِحِسابِ الصَّدَقَةِ حَتّى يَرْجِعَ الَيْهِ.«13»

مسلمانى كه براى خدا به مسلمان ديگر قرض بدهد، تا قرض برگردد، اجرش همچون صدقه در راه خداست.

مَنْ أطْعَمَ أخاهُ فِى اللَّهِ، كانَ لَهُ مِنَ الأْجْرِ مِثْلُ مَنْ أطْعَمَ فِئاماً. قالَ: قُلْتُ: مَا الْفِئامُ؟ فَقالَ: مِائَةُ ألْفٍ مِنَ النّاسِ.«14»

هر كس برادر دينيش را اطعام دهد، اجرش همچون طعام دهنده فئام است. راوى مى‌گويد: عرضه داشتم: فئام چيست؟ فرمود: صدهزار انسان.

مَنْ دَعا لإِخوانِهِ مِنَ الْمُؤْمِنينَ‌ [وَ الْمُؤمِناتِ والْمُسلِمينَ وَالْمُسْلِماتِ‌] وَكَّلَ اللَّهُ بِهِ عَنْ كُلِّ مُؤْمِنٍ مَلَكاً يَدْعُو لَهُ.«15»

مَنْ عادَ مَريضاً فِى اللَّهِ، لَمْ يَسْألِ الْمَريضُ لِلْعائِدِ شَيئاً إلَّا اسْتَجابَ اللَّهُ لَهُ.«16»

هر كس عيادت مريض كند و نظرى جز به خدا نداشته باشد، مريض درخواست نمى‌كند چيزى را مگر اين كه خداوند دعايش را در حقّ عيادت كننده مستجاب كند.

إيّاكُمْ وَ الْغَفْلَةَ، فَانَّهُ مَنْ غَفَلَ فَإنَّما يَغْفُلُ عَنْ نَفْسِهِ. وَ إيّاكُمْ وَ التَّهاوُنَ بِأمْرِاللَّهِ عَزَّوَجَلّ، فَإِنَّهُ تَهاوَنَ بِأمْرِاللّهِ أَهانَهُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيامِةَ.«17»

از غفلت و بى‌توجهى نسبت به حقايق بپرهيزيد كه هر كسى غفلت ورزد به خود ضرر زده. و امر خدا را پست و كوچك نشماريد كه هر كسى برنامه‌هاى الهى را (كه در قرآن منعكس است) پست بشمارد، خداوند در قيامت او را پست و خوار كند.

مَنْ أبْغَضَنا أهْلَ الْبَيْتِ بَعَثَهُ اللَّهُ يَهُوديّاً وَ لَوْ أنَّ عَبْداً عَبَدَ اللَّهَ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقامِ ألْفَ سَنَةٍ ثُمَّ لَقِىَ اللَّهَ بِغَيْرِ وَلايَتِنا لأَكَبَّهُ اللَّهُ عَلى مِنْخَرَيْهِ فِى النّارِ.«18»

هر كس ما اهل بيت را دشمن بدارد، خداوند او را يهودى وارد محشر كند. و هر آينه اگر كسى هزار سال بين ركن و مقام خدا را عبادت كند، سپس بدون ولايت و قبول حكومت و سرپرستى ما به قيامت وارد شود، خداوند او را به رو به آتش جهنّم خواهد افكند.

ثَلاثُ خِصالٍ لا يَمُوتُ صاحِبُهُنَّ حَتّى‌ يَرى‌ وَبالَهُنَّ: الْبَغْىُ، وَ الْكِذْبُ، وَ قطيعَةُ الرَّحِمِ.«19»

سه خصلت است كه صاحبش از دنيا نمى‌رود مگر اين كه بدى عاقبت آن را ببيند: تجاوز به حقّ مردم، دروغ، قطع رحم.

إنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ الْمُؤْمِنَ مِنْ نُورِ عَظَمَتِهِ وَ جَلالِ كِبْرِيائِهِ، فَمَنْ طَعَنَ عَلَيْهِ أوْرَدَّ قَوْلَهُ فَقَدْ رَدَّ عَلَى اللَّهِ فى عَرْشِهِ، وَ لَيْسَ هُوَ مِنَ اللَّهِ فى شَىْ‌ءٍ أنَّما هُوَ شِرْكُ شَيْطانٍ.«20»

خداوند مؤمن را از نور عظمت و جلال كبريايى خود آفريده است، پس هر كس به او طعنه زند، يا گفتارش را مردود سازد، هر آينه خدا را در عرش ردّ كرده، چنين كسى با خدا ارتباط ندارد، به حقيقت كه شيطان در نطفه او شركت داشته است.

مَنْ كانَ لَهُ دارٌ فَاحْتاجَ مُؤْمِنٌ إلى سُكْناها فَمَنَعَه إيّاها، قالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: مَلائِكَتى، عَبْدى بَخِلَ عَلى عَبْدى بسُكْنى الدُّنْيا، لا وَ عِزَّتى لا يَسْكُنُ جَنانى أبَداً.«21»

كسى را كه خانه‌اى باشد و مؤمنى به سكونت در آن نيازمند است و او از جاى دادن مؤمن در آن خانه خوددارى كند، خداى عز و جل مى‌فرمايد: اى ملائكه من، بنده‌ام خانه دنيا را از بنده‌ام دريغ داشت، نه، به عزّتم قسم هرگز او را بهشت ساكن نمى‌كنم.

مَنْ رَوى عَنْ مُؤْمِنٍ رِوايَةٌ يُريدُ بِها شَيْنَهُ وَ هَدْمَ مُرُوَّتِهِ لِيَسْقُطَ مِنْ أعْيُنِ النّاسِ، أخْرَجَهُ اللَّهُ مِنْ وَلايَتِهِ إلى وَلايَةِ الشَّيْطانِ.«22»

كسى كه سخنى را از مؤمنى حكايت كند و قصدش توهين به آن مؤمن و از بين رفتن آبرويش و افتادن از چشم مردم باشد، خداوند او را از ولايتش بيرون برده، به ولايت شيطان منتقل كند.

أرْبَعٌ لا تَدْخُلُ بَيْتاً واحِدَةٌ مِنْهُنَّ إلّا خَرِبَ وَ لَمْ يُعْمَرْ بِالْبَرَكَةِ: الْخِيانَةُ، وَ السِّرْقَةُ، وَ شُرْبُ الْخَمْرِ، وَ الرِّبا.«23»

چهار چيز است كه داخل خانه‌اى نمى‌شود مگر اين كه آن خانه از رحمت و معنويت خراب گردد و بركت نبيند: خيانت، دزدى، خوردن شراب و ربا.

إذا غَضِبَ اللَّهُ عَلى امَّةٍ وَ لَمْ يُنْزِلْ بِهِمُ الْعَذابَ غَلَتْ أسْعارُها، وَ قَصَرَتْ‌ أعْمارُها، وَ لَمْ يَرْبَحْ تُجّارُها، وَ لَمْ تَزْكُ ثِمارُها، وَ لَمْ تَغْزُرْ أنْهارُها، وَ حُبِسَ عَنْها أمْطارُها، وَ سُلِّطَ عليها شِرارُها.«24»

هرگاه خداوند بر امّتى غضب كند و آنان را به عذاب آسمانى دچار ننمايد، اجناسشان گران شود، عمرهاشان كوتاه گردد، تجّارشان سود نبرند، ميوه‌هاشان زياد نشود، نهرهاى آبشان پر نگردد، باران از آنان منع شود و اشرار قوم بر آنها مسلّط گردند.

أيُّما مُؤْمِنٍ مَنَعَ مُؤْمِناً شَيْئاً مِمّا يَحْتاجُ إلَيْهِ، وَ هُوَ يَقْدِرُ عَلَيْهِ أوْ مِنْ عِنْدِ غَيْرِهِ، أقامَهُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ مُسْوَدّاً وَجْهُهُ، مُزْرَقَةً عَيْناهُ، مَغْلُولَةً يَداهُ إلى عُنُقِهِ، فَيُقالُ: هذَا الْخائِنُ الذَّى خانَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ. ثُمَّ يُؤْمَرُ بِهِ إلَى النّارِ.«25»

هر مؤمنى كه مؤمنى را از برآوردن نيازش منع كند در حالى كه قدرت بر رفع احتياج مؤمن داشته باشد يا با كمك ديگرى بتواند رفع نياز مؤمن نمايد، خداوند او را در قيامت سياه رو و كبود چشم (كور) نگاه مى‌دارد، در حالى كه دو دستش به گردنش بسته، پس گفته مى‌شود: اين خائنى است كه به خدا و رسول خيانت كرده. سپس امر مى‌شود او را به آتش دراندازد.