- الشعراء - جزء نوزدهم - سوره شعراء

وَاجْعَلْ لِي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ ٨٤ وَاجْعَلْنِي مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ ٨٥ وَاغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كَانَ مِنَ الضَّالِّينَ ٨٦ وَلَا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ ٨٧ يَوْمَ لَا يَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ ٨٨ إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ ٨٩ وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ ٩٠ وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغَاوِينَ ٩١ وَقِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنْتُمْ تَعْبُدُونَ ٩٢ مِنْ دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنْصُرُونَكُمْ أَوْ يَنْتَصِرُونَ ٩٣ فَكُبْكِبُوا فِيهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ ٩٤ وَجُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ ٩٥ قَالُوا وَهُمْ فِيهَا يَخْتَصِمُونَ ٩٦ تَاللَّهِ إِنْ كُنَّا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ ٩٧ إِذْ نُسَوِّيكُمْ بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ٩٨ وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ ٩٩ فَمَا لَنَا مِنْ شَافِعِينَ ١٠٠ وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ ١٠١ فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ١٠٢ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ١٠٣ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ١٠٤ كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ ١٠٥ إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ١٠٦ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ١٠٧ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ١٠٨ وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ ١٠٩ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ١١٠ قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ ١١١

و نام نیکی برایم در [نسل‌های] آینده قرار ده‌! (٨٤) و مرا از جمله وارثان بهشتِ پُرنعمت گردان‌! (٨٥) و پدر خوانده‌ام را بیامرز! که او از گمراهان دیرینه بوده است‌ (٨٦) و روزی که [مردگان] برانگیخته می‌شوند رسوایم مکن‌! (٨٧) روزی که هیچ مال و اولادی سود نمی‌دهد‌، (٨٨) مگر کسی که قلبی سالم [از آلودگی‌ها] به پیشگاه خداوند بیاورد، (٨٩) [آن روز] بهشت را برای آنان‌که از خدا [اطاعت کردند و از محرّماتش] پرهیز نمودند نزدیک آورند‌ (٩٠) و آتشِ برافروخته را برای گمراهان آشکار کنند‌ (٩١) و به آنان گویند: کجایند آنچه را پرستش می‌کردید؟ (٩٢) [آن معبودانی که] به‌جای خدا [پرستیدید] آیا شما را [برای نجات از آتش] یاری می‌دهند، یا می‌توانند از خود دفاع کنند؟ (٩٣) پس آن بُت‌ها و گمراهان، به رو در آتشِ افروخته افکنده می‌شوند‌ (٩٤) با همۀ سپاهیانِ ابلیس‌ (٩٥) درحالی‌که در آن [آتشِ افروخته] با هم جدال و مشاجره می‌کنند، [و به بُت‌ها] می‌گویند: (٩٦) به خداوند سوگند که ما در گمراهی آشکاری بودیم‌ (٩٧) زیرا شما را با پروردگار جهانیان [در الهیت و ربوبیت] برابر و مساوی قرار دادیم‌ (٩٨) و ما را جز گنه‌پیشگان[که سردمداران کفر و متولیان بتکده‌ها بودند] گمراه نکردند‌ (٩٩) در نتیجه برای ما نه شفیعانی است‌ (١٠٠) و نه دوستی صمیمی‌ (١٠١) ای‌کاش برای ما [راه] بازگشتی [به دنیا] بود تا از مؤمنان می‌شدیم‌! (١٠٢) مسلّماً در این [سرگذشت]، عبرت و درس بزرگی است، و [قوم ابراهیم] بیشترشان ایمان‌آور نبودند (١٠٣) و به‌راستی پروردگارت همان توانای شکست‌ناپذیر [و] مهربان است‌ (١٠٤) قوم نوح پیامبران را انکار کردند‌ (١٠٥) هنگامی که برادرشان نوح به آنان گفت: آیا [از فرجام شومِ شرک و ستم و جنایت به مردم] نمی‌پرهیزید؟ (١٠٦) همانا من فرستاده‌ای امین برای شمایم‌ (١٠٧) بنابراین از خداوند [اطاعت کرده، و از محرّماتش] بپرهیزید، و از من فرمان ببرید‌! (١٠٨) من در برابر این [ابلاغ رسالتم] هیچ پاداشی از شما نمی‌خواهم، پاداشم فقط بر عهدۀ پروردگار جهانیان است‌ (١٠٩) بنابراین از خداوند [اطاعت کرده، و از محرّماتش] بپرهیزید، و از من فرمان ببرید‌! (١١٠) گفتند: آیا ما به تو مؤمن شویم درحالی‌که فرومایگان از تو پیروی کرده‌اند؟! (١١١)