- الإسراء - جزء پانزدهم - سوره اسراء - سوره کهف

وَبِالْحَقِّ أَنْزَلْنَاهُ وَبِالْحَقِّ نَزَلَ ۗ وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا مُبَشِّرًا وَنَذِيرًا ١٠٥ وَقُرْآنًا فَرَقْنَاهُ لِتَقْرَأَهُ عَلَى النَّاسِ عَلَىٰ مُكْثٍ وَنَزَّلْنَاهُ تَنْزِيلًا ١٠٦ قُلْ آمِنُوا بِهِ أَوْ لَا تُؤْمِنُوا ۚ إِنَّ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ إِذَا يُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ سُجَّدًا ١٠٧ وَيَقُولُونَ سُبْحَانَ رَبِّنَا إِنْ كَانَ وَعْدُ رَبِّنَا لَمَفْعُولًا ١٠٨ وَيَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ يَبْكُونَ وَيَزِيدُهُمْ خُشُوعًا ۩ سجده مستحب

١٠٩ قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَٰنَ ۖ أَيًّا مَا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَلَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَلَا تُخَافِتْ بِهَا وَابْتَغِ بَيْنَ ذَٰلِكَ سَبِيلًا ١١٠ وَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ ۖ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيرًا ١١١

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَنْزَلَ عَلَىٰ عَبْدِهِ الْكِتَابَ وَلَمْ يَجْعَلْ لَهُ عِوَجًا ۜ ١ قَيِّمًا لِيُنْذِرَ بَأْسًا شَدِيدًا مِنْ لَدُنْهُ وَيُبَشِّرَ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرًا حَسَنًا ٢ مَاكِثِينَ فِيهِ أَبَدًا ٣ وَيُنْذِرَ الَّذِينَ قَالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا ٤

قرآن را [از آسمانِ علم خود] به حق و درستی فرود آوردیم، و [بر پیامبر به‌وسیلۀ امین وحی،] به حق و درستی نازل شده، و تو را جز بشارت‌دهنده و هشداردهنده نفرستادیم‌ (١٠٥) و قرآن را بخش‌بخش، [و آیه آیه] قرار دادیم تا آن را با درنگ و تأمل بر مردم بخوانی، و آن را تدریجاً [بر پایۀ مناسبت‌ها و حوادث و وقایع] نازل کردیم‌ (١٠٦) بگو: خواه به آن ایمان بیاورید یا ایمان نیاورید [سود و زیانش متوجه خود شماست]، همانا کسانی که پیش از [نزول] آن از دانش بهره‌مند شده‌اند هنگامی که بر آنان خوانده شود سجده‌کنان به رو درافتند‌ (١٠٧) و می‌گویند: پروردگارمان [از هر عیب و نقصی] پاک و منزّه است، یقیناً وعدۀ پروردگارمان [مبنی بر پاداشِ مؤمنان و کیفرِ کافران] انجام‌شدنی است‌ (١٠٨) و گریه‌کنان به رو درافتند، و [شنیدنِ قرآن] بر خشوعشان می‌افزاید‌ (١٠٩) بگو: چه [او را] اللّه بخوانید یا رحمان، هرکدام را بخوانید [فرقی نمی‌کند،] نیکوترین نام‌ها [که این دو نام هم از آن‌هاست] فقط ویژۀ اوست، نمازت را با صدای بلند، و نیز با صدای آهسته نخوان! بلکه میان این دو [صدا] راهی [میانه و معتدل] انتخاب کن‌! (١١٠) بگو: همۀ ستایش‌ها ویژۀ خداست که فرزندی برای خود نگرفته، و در فرمانروایی شریکی نداشته، و نه برای او به سبب ناتوانی سرپرست و یاری بوده است؛ بنابراین او را چنان‌که شایسته است بزرگ شمار!‌ (١١١)

به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی

همۀ ستایش‌ها ویژۀ خداست که این کتاب را بر بنده‌اش نازل کرد، و هیچ‌گونه انحرافی در آن قرار نداد‌ (١) درحالی‌که مستقیم [و سامان‌دهندۀ زندگی انسان] است، [نزولش برای این است] که از سوی خود، [کافران را] از عذابی سخت بترساند، و به مؤمنانی که کارهای شایسته انجام می‌دهند مژده دهد که [پاداشی نیکو] برای آنان است‌ (٢) درحالی‌که در آن [پاداشِ نیکو] جاودانه می‌مانند‌ (٣) و [نیز] کسانی را که گفتند خداوند برای خود فرزندی انتخاب کرده هشدار دهد‌! (٤)