شماره سوره 72 نام سوره جن تعداد آيات 28 مکي به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی بگو: به من وحی شده که گروهی از جنّیان [به قرآن‌خواندنِ من] گوش داده و گفته‌اند: ما قرآنِ شگفت‌آوری شنیدیم (١) که به‌سوی خیر و صلاح راهنمایی می‌کند، بدین سبب به آن مؤمن شدیم، و هرگز اَحدی را شریک پروردگارمان قرار نخواهیم داد (٢) و [از روی یقین اعتراف می‌کنیم به] اینکه: عظمت و جلال پروردگارمان والا و بلند است، نه همسری برای خود گرفته و نه فرزندی (٣) و اینکه سبُک‌مغزِ ما دربارۀ خداوند سخنی ناروا و دور از حق، [مبنی بر همسر و فرزندداشتنِ او] می‌گفت (٤) و اینکه یقین داشتیم هرگز انس و جنّ بر خدا دروغ نمی‌بندند! (٥) و اینکه همواره مردانی از آدمیان به مردانی از جنّ [برای رفع مشکلاتشان] پناه می‌بردند، ولی [مردان جنّ] بر طغیان و تباهی آنان افزودند! (٦) و مردانی از آدمیان پنداشتند ـ چنان‌که شما جنّیان پنداشتید ـ که خداوند هرگز کسی را [به نبوت] مبعوث نمی‌کند (٧) و ما [برای کسب خبر] به آسمان نزدیک شدیم، اما آن را پُر از نگهبانِ نیرومند و شهاب‌ها[ی دفع‌کننده] یافتیم (٨) و ما پیش از این در نشستگاه‌هایی در عالم بالا برای استراقِ سمع می‌نشستیم، ولی اکنون هرکه بخواهد استراق سمع کند شهابی را در کمین خود می‌یابد (٩) و ما نمی‌دانیم آیا دربارۀ کسانی که در زمینند آسیبی اراده شده، یا پروردگارشان برای آنان خیر و صلاح خواسته است (١٠) و برخی از ما شایسته‌اند و برخی غیر آنند، ما بر آیین‌های گوناگونی هستیم (١١) و ما یقین داریم که هرگز نمی‌توانیم در زمین خدا را ناتوان سازیم [و در برابر خواست او بایستیم] و هرگز قدرت نداریم از [دسترس حاکمیت] او بگریزیم (١٢) و ما چون [هدایتگری] قرآن را شنیدیم به آن مؤمن شدیم، و کسی که به پروردگارش ایمان آورَد، نه از کاسته‌شدن [پاداشش] می‌ترسد، و نه از ستم‌دیدن [در مجازاتش] (١٣) « 572 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن
قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقَالُوا إِنَّا سَمِعْنَا قُرْآنًا عَجَبًا ﴿١﴾ يَهْدِي إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ ۖ وَلَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنَا أَحَدًا ﴿٢﴾ وَأَنَّهُ تَعَالَىٰ جَدُّ رَبِّنَا مَا اتَّخَذَ صَاحِبَةً وَلَا وَلَدًا ﴿٣﴾ وَأَنَّهُ كَانَ يَقُولُ سَفِيهُنَا عَلَى اللَّهِ شَطَطًا ﴿٤﴾ وَأَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ تَقُولَ الْإِنْسُ وَالْجِنُّ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا ﴿٥﴾ وَأَنَّهُ كَانَ رِجَالٌ مِنَ الْإِنْسِ يَعُوذُونَ بِرِجَالٍ مِنَ الْجِنِّ فَزَادُوهُمْ رَهَقًا ﴿٦﴾ وَأَنَّهُمْ ظَنُّوا كَمَا ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ يَبْعَثَ اللَّهُ أَحَدًا ﴿٧﴾ وَأَنَّا لَمَسْنَا السَّمَاءَ فَوَجَدْنَاهَا مُلِئَتْ حَرَسًا شَدِيدًا وَشُهُبًا ﴿٨﴾ وَأَنَّا كُنَّا نَقْعُدُ مِنْهَا مَقَاعِدَ لِلسَّمْعِ ۖ فَمَنْ يَسْتَمِعِ الْآنَ يَجِدْ لَهُ شِهَابًا رَصَدًا ﴿٩﴾ وَأَنَّا لَا نَدْرِي أَشَرٌّ أُرِيدَ بِمَنْ فِي الْأَرْضِ أَمْ أَرَادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَدًا ﴿١٠﴾ وَأَنَّا مِنَّا الصَّالِحُونَ وَمِنَّا دُونَ ذَٰلِكَ ۖ كُنَّا طَرَائِقَ قِدَدًا ﴿١١﴾ وَأَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ نُعْجِزَ اللَّهَ فِي الْأَرْضِ وَلَنْ نُعْجِزَهُ هَرَبًا ﴿١٢﴾ وَأَنَّا لَمَّا سَمِعْنَا الْهُدَىٰ آمَنَّا بِهِ ۖ فَمَنْ يُؤْمِنْ بِرَبِّهِ فَلَا يَخَافُ بَخْسًا وَلَا رَهَقًا ﴿١٣﴾