قرآن کریم آنلاین با ترجمه فارسی - متن و صوت - الأنعام - جزء هفتم - سوره انعام

قرآن کریم بصورت آنلاین با ترجمه استاد انصاریان و 100 ترجمه دیگر به همراه صوت قراء بزرگ جهان اسلام

جستجو

صفحه بعدي

صفحه قبلي انتهاي قرآن

ابتداي قرآن

نام سوره:

شماره آيه:

جزء :

صفحه :

قرائت :

تکرار قرائت :

ترجمه گویا :

title

ترجمه :

سایز :

فونت :

وَلِكُلٍّ دَرَجَاتٌ مِمَّا عَمِلُوا ۚ وَمَا رَبُّكَ بِغَافِلٍ عَمَّا يَعْمَلُونَ ﴿١٣٢﴾ وَرَبُّكَ الْغَنِيُّ ذُو الرَّحْمَةِ ۚ إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَيَسْتَخْلِفْ مِنْ بَعْدِكُمْ مَا يَشَاءُ كَمَا أَنْشَأَكُمْ مِنْ ذُرِّيَّةِ قَوْمٍ آخَرِينَ ﴿١٣٣﴾ إِنَّ مَا تُوعَدُونَ لَآتٍ ۖ وَمَا أَنْتُمْ بِمُعْجِزِينَ ﴿١٣٤﴾ قُلْ يَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَىٰ مَكَانَتِكُمْ إِنِّي عَامِلٌ ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ تَكُونُ لَهُ عَاقِبَةُ الدَّارِ ۗ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ ﴿١٣٥﴾ وَجَعَلُوا لِلَّهِ مِمَّا ذَرَأَ مِنَ الْحَرْثِ وَالْأَنْعَامِ نَصِيبًا فَقَالُوا هَٰذَا لِلَّهِ بِزَعْمِهِمْ وَهَٰذَا لِشُرَكَائِنَا ۖ فَمَا كَانَ لِشُرَكَائِهِمْ فَلَا يَصِلُ إِلَى اللَّهِ ۖ وَمَا كَانَ لِلَّهِ فَهُوَ يَصِلُ إِلَىٰ شُرَكَائِهِمْ ۗ سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ ﴿١٣٦﴾ وَكَذَٰلِكَ زَيَّنَ لِكَثِيرٍ مِنَ الْمُشْرِكِينَ قَتْلَ أَوْلَادِهِمْ شُرَكَاؤُهُمْ لِيُرْدُوهُمْ وَلِيَلْبِسُوا عَلَيْهِمْ دِينَهُمْ ۖ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا فَعَلُوهُ ۖ فَذَرْهُمْ وَمَا يَفْتَرُونَ ﴿١٣٧﴾

« 145 »

صفحه بعدي

صفحه قبلي

[در قیامت] برای هرکدام [از گروه جنّ وانس] به سزای آنچه انجام می‌دادند درجاتی [از پاداش و عذاب] است، و پروردگارت از آنچه انجام می‌دهند بی‌خبر نیست‌ (١٣٢) پروردگارت بی‌نیاز و دارای رحمت است، اگر بخواهد همۀ شما را نابود می‌کند، و پس از شما هرچه بخواهد جایگزین شما می‌سازد، چنان‌که شما را از نسل گروهی دیگر پدید آورْد‌ (١٣٣) بی‌تردید آنچه [دربارۀ قیامت و پاداش و کیفر] به شما وعده می‌دهند آمدنی است، و شما عاجزکنندۀ [خدا] نیستید [تا بتوانید از دسترس قدرتش بیرون روید] (١٣٤) بگو: ای قومِ من! تاجایی‌که امکانات و قدرت دارید [بر ضد من و دینم] بکوشید، من هم [در انجام وظایفم] می‌کوشم، به‌زودی خواهید دانست فرجام [نیک] سرای آخرت برای کیست؟ یقیناً ستمکاران [در هیچ زمینه‌ای] پیروز نمی‌شوند‌ (١٣٥) [مشرکان] برای خداوند از زراعت و چهار‌پایانی که [خودش] آفریده سهمی قرار دادند، [و برای بُت‌هایشان سهمی،] و [به خیال باطلشان] گفتند: این سهم خدا، و این سهم بُت‌های ما. و [عقیده داشتند] آنچه برای بُت‌هایشان باشد به خدا نمی‌رسد، و آنچه برای خدا مقرر است [در صورت کمبودِ سهم بُت‌ها]، به بُت‌ها می‌رسد، آنچه را در این زمینه حکم می‌کنند بد است‌! (١٣٦) این‌گونه [رسوخ عشق به بُت‌ها در دل مشرکان سبب] شد که بُت‌ها کشتنِ فرزندانشان را در نظر بسیاری از آنان آراستند تا [با این ضربۀ سنگین] به هلاکتشان اندازند، و دینِ [باطل]شان را [در ضمیرشان] حق جلوه دهند، اگر خداوند [به مقتضای جبر] می‌خواست، آن [کارِ زشت] را مرتکب نمی‌شدند؛ پس آنان را با آنچه به دروغ به هم می‌بافند رها کن‌! (١٣٧)

« 145 »