[ولی از این حادثه‌ها که مجازاتی الهی بود پند نگرفتند،] چون نعمت و رفاه برای آنان می‌آمد، می‌گفتند: این به سبب [لیاقت] خود ماست. و هنگامی که گزند و آسیبی به آنان می‌رسید، به موسی و همراهانش فال بد می‌زدند [و می‌گفتند: این آسیب‌ها از شومی موسی و همراهان اوست]. آگاه باشید! [سررشتۀ] شومی فرعونیان [که بازتاب گناهان آنان است] نزد خداست، ولی بیشترشان [به جایگاه ارادۀ خداوند در دچارکردنِ گنه‌پیشگان به مشکلات و عذاب] نا آگاهند (١٣١) [فرعونیان] گفتند: [ای موسی!] هر معجزه‌ای برای ما بیاوری تا با آن ما را جادو کنی به تو ایمان نمی‌آوریم (١٣٢) پس ما توفان را، و [هجوم] ملخ و شپش و قورباغه را، و [جوشیدن] خون [در آب‌های مورد آشامیدنشان] را که معجزات جداجدا بود به‌سویشان فرستادیم، باز هم تکبّر کردند؛ آنان مردمی گنه‌پیشه بودند (١٣٣) و هنگامی که عذاب بر آنان فرود آمد، گفتند: ای موسی! پروردگارت را به آن عهدی که نزد تو دارد [و آن استجابت دعای توست] برای ما بخوان، که اگر [این] عذاب را از ما برطرف کنی حتماً به تو ایمان آورده، و بی‌تردید بنی‌اسرائیل را با تو روانه می‌کنیم (١٣٤) چون عذابِ را تا سرآمد معینی که باید همۀ آنان به [پایان مهلت] آن می‌رسیدند، از فرعونیان برطرف کردیم، [به دور از انتظار،] پیمانشان را [دایر بر ایمان‌آوردن به موسی] شکستند (١٣٥) پس [از ارائۀ معجزاتِ گوناگون] به سبب این‌که معجزاتِ ما را منکر شدند و [متکبّرانه] به آن‌ها بی‌توجه بودند از آنان انتقام گرفته، در دریا غرقشان کردیم (١٣٦) و به آن قومی که همواره زبونشان شمردند شرق و غربِ سرزمینی را که در آن حاصل‌خیزی و خیر فراوانی قرار داده بودیم واگذار کردیم، و وعدۀ نیک ما [مبنی بر هلاکت فرعونیان، و حاکمیت مستضعفان] بر بنی‌اسرائیل به پاداش صبری که کردند به‌طور کامل تحقق یافت، و آنچه را که فرعون و قومش [از کاخ‌های مجلل] می‌ساختند و سایبان‌ها[ی خوش‌نشین] که می‌افراشتند در هم کوبیدیم (١٣٧) « 166 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن