ما بنی‌اسرائیل را به دوازده قبیله تقسیم کردیم درحالی‌که هر قبیله‌ای امتی بود، و به موسی چون قومش از او درخواست آب کردند وحی فرستادیم: عصایت را بر آن سنگ بزن! پس دوازده چشمه از آن جاری شد که هر گروهی آبشخور ویژۀ خود را شناخت، و ابر را [برای دفع تابش سوزندۀ آفتاب] بر سرشان سایبان قرار دادیم، و برای آنان انگبین و مرغ «سَلوی» فرستادیم، [و گفتیم:] از نعمت‌های دلپذیری که روزی شما کردیم بخورید. اما آنان [تا توانستند به ناسپاسی روی آوردند، در این ناسپاسی] به ما ستم نکردند بلکه پیوسته به خود ستم روامی‌داشتند (١٦٠) [به یاد آرید] هنگامی که به بنی‌اسرائیل گفته شد: در این شهرِ [بیت‌المقدس] سکونت گزینید و از نعمت‌هایش از هرجای آن که خواستید بخورید و بگویید: [پروردگارا! درخواست ما] آمرزشِ [همۀ گناهان ماست]. و سجده‌کنان از دروازۀ شهر درآیید تا [با این تغییرِ راه و روش،] گناهانتان را بیامرزیم، و ما قطعاً بر [پاداش] نیکوکاران می‌افزاییم (١٦١) ولی ستمکاران از آن قوم، سخنی را که [بیرون دروازه شهر] به آنان گفتند [پس از ورود به شهر] به سخنی دیگر [که سخن از امور مادّی و مسائل پَست بود] تغییر دادند، ما هم بر آنان به سبب ستمی که همواره مرتکب می‌شدند عذابی سخت از آسمان فرستادیم (١٦٢) از یهودیان دربارۀ شهری که در ساحل دریا بود بپرس! وقتی که در مورد روز شنبه تجاوز می‌کردند؛ شنبه‌ای که [به سبب وجوب تعطیلِ هر نوع فعالیت،] ماهیانشان از اعماق آب به‌سویشان می‌آمدند و در غیر تعطیل نمی‌آمدند، ما آنان را با آنچه [از حکم حُرمتِ صید ماهی در روز شنبه] که همواره از آن نافرمانی می‌کردند آزمایش کردیم (١٦٣) « 171 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن