برای آنانکه [در سایۀ ایمانشان] عمل نیکو انجام دادند بهترین [پاداش] و افزونی [غیر قابل وصف] است، غبار پستی و خواری چهرههای آنان را نمیپوشاند، آنان اهل بهشتند [و] در آن جاودانهاند (٢٦) کسانی که مرتکب بدیها شدند، کیفرِ بدی، مانند همان بدی است، آنان را ذلّتی [فوق تصور] فرامیگیرد، برای آنان هیچ نگهدارندهای از [عذابِ] خدا نیست، گویی چهرههایشان [از شدت سیاهی] با پارههایی از شبِ تار پوشیده شده، آنان اهل آتشند و در آن جاودانهاند (٢٧) [به یاد آرید] روزی که همۀ آنان را جمع میکنیم، سپس به مشرکان میگوییم: شما و معبودهایتان در جای خود [برای حسابرسی] بایستید! پس بین آنان و معبودانشان جدایی میاندازیم، معبودانشان [به آنان] میگویند: شما در دنیا ما را نمیپرستیدید، [چون ما شریکان خدا نبودیم؛ زیرا خداوند شریک نداشت.] (٢٨) کافی است که خداوند بین ما و شما گواه باشد به اینکه ما قطعاً از پرستش شما [نسبت به خود] بیخبر بودیم (٢٩) آنجاست که هرکس آنچه را از پیش فرستاده [از نظر ارزشداشتن یا نداشتن] میآزماید، و همه را بهسوی خداوند سرپرست حقیقی خود بازمیگردانند، و آنچه را همواره به دروغ [شریک خدا] انگاشته بودند از دستشان میرود (٣٠) بگو: چه کسی شما را از آسمان و زمین روزی میدهد؟ یا چه کسی مالک گوش و چشمهاست؟ و چه کسی زنده را از مرده، و مرده را از زنده بیرون میآورد؟ و چه کسی همواره امور [جهان و نظام هستی را] تدبیر میکند؟ مسلّماً خواهند گفت: خدا. پس بگو: آیا [از پرستش غیر او، هرچه و هرکه هست] پرهیز نمیکنید؟ (٣١) این است خداوند یکتا پروردگار حقیقی شما؛ بنابراین آیا بعد از حق جز گمراهی است؟ پس چگونه شما را [از حق] رویگردان میکنند؟ (٣٢) اینگونه، وعدۀ قطعی پروردگارت بر منحرفان نافرمان جریان یافته که ایمان نمیآورند (٣٣) « 212 »