مهرورزى نتيجه معرفت

دقت در پهن دشت هستى و موجودات آن و انديشه و تفكر در قرآن كه وحى الهى است و تعقّل و تفكّر نسبت به پيامبران و رسالتشان ما را به اين معنا آگاه مى كند كه همه و همه ، جلوه رحمت خدايند و خدا مى خواهد انسان به گونه اى حركت كند كه نهايتاً وجودش مطلع الفجر رحمت بى نهايت حق شود . به همين دليل لازم است انسان ، قرآن و نبوت و امامت را كه جلوه هاى رحمتند بشناسد و حركاتش را بر اساس خواسته هاى حق و پيامبران و امامان جهت دهد تا رحمت رحيميه از همه جوانب وجودش در دنيا و آخرت ظهور كند .
انسان ها از همه نعمت هاى حق بايد به گونه اى استفاده كنند كه آن نعمت ها كه جلوه رحمت عام اند ، پس از مصرف شدنشان به وسيله انسان ها تبديل به رحمت خاص به نفع آنان شود ، اين خواسته خدا ازانسان است ، خواسته اى كه براى انسان نسبت به آن تعهدآور و مسئوليت زاست .  به عبارت ديگر : خداى رحيم ـ كه همه هستى و امور ظاهرى و در يك كلمه مجموعه آفرينش ، رحمت و مهر اوست و قرآن و پيامبران و امامان جلوه هاى كامل رحمت و مهر اويند ـ مى خواهد انسان در عين اين كه مختار و آزاد است ، از اين اختيار و آزادى بهره مثبت برده ، در سايه عقل و خرد با هماهنگ كردن حركاتش با قرآن و نبوت و امامت ، هم كانونى از مهر و محبّت شود و هم كاسب مهر و رحمت و محبّت خدا گردد .
جهان و همه موجوداتش ، سفره روزى خدا و همه نعمت هايش ، ظهور مهر خداوندى است و انسان در اين جهان و سر اين سفره نعمت ، چند روزى مهمان خداست كه بايد در اين مهمانى ادب و شرايط مهمان بودن را كه همانا گذران عمر و استفاده كردن از نعمت ها بر اساس هماهنگى با خواسته هاى صاحب جهان و مالك سفره است ، رعايت كند و كارگاه وجودش را از طريق تغذيه از سفره نعمت ها تبديل به كانون مهر و محبّت نسبت به حق و به خلق نمايد و در عبادت خدا ـ كه مهرورزى عملى نسبت به اوست ـ و خدمت به خلق ـ كه مهرورزى عملى نسبت به آنان است ـ تا لحظه آخر عمر بكوشد و از پل مرگ با خيالى آسوده و دستى پر از عبادت و خدمت وارد جهان ابدى گردد و براى هميشه بر سر سفره بى نهايت حق كه در بهشت به عنوان پاداش براى عابدان خادم آماده شده ، بنشيند .  هماهنگى همه حركات ظاهر و باطن با قرآن مجيد و نبوت و امامت ،در حقيقت هماهنگى با منابع مهر و رحمت و عشق و محبّت است .