در احوالات مرحوم آخوند کاشى نقل مى کنند که ایشان هر نماز واجبى را که به جا مى آورد، قبل از شروع به نماز تا خروج از نماز غرق در مستى و شادى و گریه و زارى و اشک ریختن بود و تا آخر عمرشان این سبک نماز خواندن ادامه داشت، ولى بعد از هر نمازى نماز دیگرى مى خواند. یک بار از ایشان پرسیدند که شما نماز اولتان را با آن کیفیت مى خوانید و نماز دومتان را معمولى و عادى مى خوانید، دلیل آن چیست؟ مى فرمودند: من که متوجه نمى شوم، اما ممکن است نفس از آن نوع نماز با آن کیفیّت خودش لذتى ببرد و آن لذت نگذارد که مولاى من آن نماز را روز قیامت قبول کند، من احتیاطا یک نماز دیگر هم مى خوانم که اگر آن نمازها را قبول نکرد، این نمازها را قبول کند. این گونه ذخیره مى کردند.الآن نفس ما در حالتى است که از عبادت ها رنج مى برد، نه لذت، خیلى ها هستند که هر روز به تقویم نگاه مى کنند تا ماه رمضان تمام شود؟ خیلى ها هم بودند که از اول ماه رجب تا ورود به ماه رمضان، نود روز روزه مى گرفتند، تازه پیغمبر اکرم روز عید فطر را که حرام بود روزه نبودند، ولى در کتاب هاى فقهى نوشته اند که شش روز بعد از ماه رمضان منهاى روز عید فطر را هم روزه مى گرفتند که به حضرت عرض مى کردند این شش روزى که روزه مى گیرید، براى چیست؟ مى فرمودند: هنوز آماده خروج از ماه رمضان نشده ام، هنوز چسبیده به ماه رمضان هستم، هنوز قطع رابطه نکرده ام، با این که از ماه رمضان هم بیرون آمده بودند، ولى باز مى فرمودند که هنوز رابطه ام قطع نشده است. هنوز در ماه رمضان هستم.