جنین هم که در رحم مادر است، واقعا گناه مى کند، اما گناه او گناه تکوینى است، گناه تکلیفى و اختیارى ندارد، گناه جهنّمى و بهشتى نیست. به او مى گویند: بیرون بیا، مى گوید : نمى خواهم، وقتى هم که بیرون مى آید، زار زار گریه مى کند که چرا مرا از این جا بیرون آوردید، اما وقتى که از رحم بیرون آمد، خدا گناهش را مى بخشد، تنگى رحم را برایش تبدیل به فضاى باز عالَم مى کند، این بخشش خداست، چه قدر درخت، چه قدر دریا و آسمان و زمین و هوا و ستارگان، اینها را به بچه مى بخشد که آفرین که از آن جاى تنگ دست برداشتى، من همه اینها را به تو بخشیدم.اى جنین! آن جا که بودى، غذایت چه بود؟ خون حیض که نجس ترین خون ها بود، از طریق بند ناف مى خوردى، اما از آن خون نجس دست برداشتى، در دنیا آمدى، الان شیر پاک مادر را به تو مى دهم ؛ یعنى آن گناه تو را بخشیدم، آن گاه که در رحم در ظلمات ثلاث، در سه تاریکى بودى، با این که سختت بود، دست برداشتى، حالا که آمدى، به دلیل دست برداشتن از آن سه تاریکى تو را مى بخشم، بیا در روشنایى، ببین در این جا چه نورهایى پیدا مى شود، نور فاطمه، نور حسین، نور على، نور قرآن، بیا تا تو را ببخشم.