امیرالمومنین على (علیه السلام) در عهدنامه همیشه جاویدش به مالک اشتر ، قدرت و حکومت را مایه خدمت و سرمایه اى براى یارى رسانیدن به امت و کلیدى در دست انسان براى حلّ مشکلات مردم مى داند .قدرت اگر مایه غرور و کبر گردد ، انسان دچار اخلاق فرعونى مى شود و اطرافیان خود را نیز به آن اخلاق آلوده مى سازد و در نهایت حکومتى استبدادى و پر از ظلم و ستم به وجود مى آید .امیرالمومنین على (علیه السلام) در نامه اى به اشعث بن قیس درباره حکومت ـ که امانتى از سوى خدا در دست انسان است و باید آن را هزینه خدمت به بندگان خدا کند ـ مى نویسد :« وَاِنَّ عَمَلَکَ لَیْسَ لَکَ بِطُعْمَه وَلَکِنَّهُ فِى عُنُقِکَ اَمَانَهٌ ».حکومت و دولت و حمکرانى و قدرت براى تو طعمه نیست که آن را به سود خود و خانواده ات و اقوام و دوستانت ببلعى بلکه امانتى الهى بر عهده توست که باید آن را به صورت خدمت و حلّ مشکلات به صاحبانش که مردم هستند بازگردانى .بنابراین میز ریاست ، مال و ثروت ـ که یقیناً از دست رفتنى است ـ و مدارک ـ که نشان دهنده مدارج علمى است ـ نباید مایه غرور و افتخار گردد بلکه همه این امور فرصتى طلایى است که دارنده آن باید آن را در راه خدمت به خلق و کشور مغتنم شمارد .