امام هفتم (علیه السلام) عمر انسان را سرمایه و مایه الهى و ملکوتى مى شمرند و دوست داشتند همه مردم عمر و زمانى که در اختیار دارند در تجارتى بگذرانند که براى آنان سود دنیایى و آخرتى داشته باشد ، به همین خاطر مردم را در جهت هزینه کردن عمر به چهار حقیقت دعوت کردند :« اجتَهِدُوا فِى ان یَکُونَ زَمانُکُمْ اربَعَ سَاعَات : سَاعَهً لِمُناجَاهِ اللهِ ، وَسَاعَهً لاِمرِ المعاشِ ، وَسَاعَهً لِمُعَاشَرَهِ الاخَوانِ وَالثّقَاتِ الَّذینَ یُعَرِّفُونَکُمْ عُیُوبَکُمْ وَیُخْلِصُونَ لَکُمْ فِى البَاطِنِ ، وَسَاعَهً تَخْلُونَ فیها لِلَذَّاتِکُم فِى غَیرِ مُحَرَّم وَبِهذِهِ الساعَهِ تَقدِرُونَ على الثلاث سَاعَات . . . ».کوشش کنید در این که زمان و عمرتان چهار بخش شود : بخشى براى عبادت و طاعت و مناجات با خدا ، بخشى براى کار و معیشت و به دست آوردن هزینه زندگى ، بخشى براى معاشرت و نشست و برخاست با برادران دینى و افراد مورد اطمینانى که عیوب شما را به شما مى شناسانند و در باطن به شما اخلاص مىورزند و بخشى براى لذت ها و خوشى هاى غیر حرام و به این بخش که برطرف کننده کسالت و خستگى شماست ، مى توانید سه بخش دیگر را تامین نمائید .روایت را به دقت بنگرید و در آن اندیشه نمایید که معاشرت صحیح از چه ارزشى برخوردار است که حضرت موسى بن جعفر (علیهما السلام) فرمان مى دهد که یک چهارم از عمر خود را هزینه همنشینى با دوستانى کنید که در رشد و تکامل شما و در رفع و پاک سازى عیوب شما موثرند !امام (علیه السلام) سپس مى فرماید :
با خود درباره دو چیز حدیث نفس نکنید : فقر و تهیدستى و طول عمر زیرا هر کس فکر و اندیشه اش را متمرکز در این کند که مبادا فقر و تهیدستى دچارم گردد و در گردونه بخل قرار مى گیرد و هر که به فکر طول عمر باشد ، دچار حرص مى شود ، بهره خود را از دنیا از حلال و امورى که شیشه مروت را نشکند و اسرافى در آن نیست ، قرار دهید و از این گونه زیستن که زیستن پاکى است ، بر امور دین کمک بخواهید ، زیرا از امام صادق (علیه السلام) روایت شده :« لَیْسَ مِنَّا مَن تَرَکَ دُنیاهُ لِدِینِهِ اوْ تَرَکَ دِینَهُ لِدُنیاهُ » .
از ما نیست هر کس امر معیشت و امور دنیایش را به خاطر دینش ترک کند ، یا دینش را به خاطر دنیایش از دست بگذارد .