وجود مبارک حضرت حق که به خاطر رحمانیت و رحمیتش به همه مخلوقات به ویژه به انسان عشق و علاقه و مهر و محبت دارد و عشق و علاقه اش اقتضا نموده که علاوه بر تامین رزق مادى انسان ، رزق معنوى او را نیز تامین نماید و به عبارت دیگر به همه نیازهاى باطنى او در جهت آبادى دنیا و آخرتش پاسخ گوید ، نهایت عشق و محبتش را در این زمینه با نزول قرآن مجید که منبع تامین خیر دنیا و آخرت انسان است ابراز داشته است .به فرموده امیرالمومنین على (علیه السلام) قرآن کریم بیان گر دو برنامه است :
یکى روشن کننده هر خیر و نیکى و دیگر توضیح دهنده هر شر و بدى است و در این زمینه چیزى را فروگذار نکرده است.قرآن ، قانون اساسى حیات انسان تا روز قیامت است و از نظر هدایت ، کامل ترین و جامع ترین کتابى است که تا کنون چشم هستى و دیده آفرینش آن را دیده است .و از آنجا که دوستى و معاشرت چه در جهت مثبت و صحیح اش و چه در جهت منفى و نادرستش ، بیشترین و سنگین ترین تاثیر را در فضاى حیات انسان به جاى مى گذارد ; بخشى از هدایت قرآن به این مساله بسیار مهم اختصاص داده شده است .