او انسانى وارسته و با کرامت بود که بر اثر انتخاب سه پیامبر به مرشدى و دوستى و با توجه به این معنا که در جهان هستى دلسوزتر و مهربان تر از پیامبران وجود ندارد ، پس باید از وجود آنان بهره معنوى گرفت ، به درجاتى از رشد و مراتبى از کمال رسید که پس از نزول قرآن مورد ستایش قرآن قرار گرفت .او در منطقه انطاکیه هنگامى که سه فرستاده خدا از سوى مردم در تنگنا و مضیقه قرار گرفتند و با لج بازى و عناد مردم روبه رو شدند و جامعه انطاکیه از پذیرش دعوت آنان امتناع ورزید ، از دورترین نقطه شهر به یارى پیامبران و نصرت فرستادگان خدا شتافت و با مهربانى و دل سوزى به مردم گفت :« اى قوم من ! از فرستادگان خدا پیروى کنید ، از کسانى پیروى کنید که از شما در برابر زحمات طاقت فرسایشان براى هدایت و نجات شما هیچ پاداشى نمى خواهد ، مرا چه شده که خدایى که مرا آفریده و همه به سوى او بازگردانده مى شوید را نپرستم ؟ آیا به جاى او معبودان باطلى را بپرستم که اگر خداى رحمان زیانى را براى من بخواهد ، شفاعت آنان چیزى از زیان را از من برطرف نمى کنند و نجاتم نمى دهند ، آرى ! اگر من پرستش معبود حق را رها کنم و دست به دامن معبودان باطل بزنم در این صورت در گمراهى آشکارى خواهم بود ، بى تردید من به پروردگارتان که معبود واقعى و آفریننده عالم و آدم است ایمان آوردم و شما اقرار من را به ایمان به خدا بشنوید .مردم جاهل انطاکیه و جمعیت لج باز و معاند شهر ، از گفتار محکم و استوار حبیب نجار نه این که اثر نگرفتند و به آن حقایق با ارزش گوش ندادند ، بلکه در خشم و کینه نسبت به او قرار گرفتند و به جرم مومن بودنش و این که به یارى پیامبران شنافته به او حمله کردند و وى را به شدت کتک زده تا جایى که به دست آن تیره بختان شهید شد .چون از این دنیا به عالم برزخ وارد گردید به او گفته شد :وارد بهشت شو ، هنگامى که بر سر سفره رحمت خاص حق و نعمت ویژه خداوند قرار گرفت ، از روى دلسوزى و مهربانى گفت : اى کاش قوم من مى دانستند و آگاه مى شدند به این که پروردگارم مرا مورد آمرزش قرار داد و در گروه مُکْرَمین وارد نمود 3 .