اخلاص شاخص پذيرش عبادت است. اخلاص موجب قبولي عمل است. ريا نشانه هاي آشكار دارد و از اخلاص در پنهاني ريشه مي گيرد. عملي كه از عابد صادر مي شود، نشانه اي جز تسليم، در مقابل امر پروردگار، همراه با رضايت و آميختن باخضوع ندارد، و مهم آن است كه در قلب عابد مي گذرد. امام صادق(ع) مي فرمايد: نيّت برتر از عمل است و آگاه باشد كه نيّت حقيقت عمل است.
نيّت عملي دروني و پنهاني است. ثمره و نتيجة هر كاري با نيّتي كه از قبل و در قلب آدمي شكل گرفته است، پيوند دارد. كاري كه براي خدا است نيّت آن بايد براي خدا باشد و اگر عمل مخلوط به ريا شد، مردود است. امام صادق(ع) دربارة نشانة عملي كه براي خدا باشد، مي فرمايد: نماز نشستن و برخاستن نيست، بلكه اخلاص و خدا خواهي است.
حضرت در مورد نشانة عملي كه نزد خدا مقبول است مي فرمايد: عمل خالص آن است كه در آن جز از خدا انتظار ستايش نداشته باشي.
نتيجه: كاري كه با اخلاص باشد كار خدايي است و كاري كه همراه با ريا و منت و از روي ناداني باشد، مردود است.