اين حالت ارزشى، انسانى و اخلاقى، قناعت است. درباره قناعت گفته اند: «قَدْ عَزَّ مَنْ قَنَعَ» آن انسانى كه داراى روحيه و حالت قناعت است، انسان بزرگوار و عزيزى است. ضدّ قناعت، طمع و حرص است كه اين حالت خيلى ها را دچار حرام و پايمال كردن حقوق ديگران و شكست در كسب و كار كرد. خيلى ها را به خاك سياه نشاند و به زندان انداخت و آبروى آنها را بر باد داد. اين ها همه از عوارض طمع است. آن كسى كه داراى بيمارى طمع است، علاقه دارد كه يك روزه ثروتمند شود و ثروت انبوهى را به دست بياورد. با اين حالت مجبور مى شود راه هاى مختلفى را طى كند. خود را به مكر، حيله، كلاهبردارى و نيرنگ آلوده كند و اغلب نيز در اين زمينه پيروز و موفق نمى شوند؛ چون در تاريخ ثابت شده است كه گناه و حالات زشت اخلاقى در عمل پيروزى ندارد.
منبع : مرکز علمی تحقیقاتی دارالعرفان الشیعی