كنترل زبان براى جلوگيرى از قول باطل‏

پس اول: «قول الحق» يكى از ريشه هاى قوانين دين، مربوط به زبان و گفتار حق است.
وقتى من از اين مرجع بزرگ پرسيدم: جواب اين مسأله چيست؟ ايشان به فكر فرو رفت. در سن نود و هفت سالگى، يك سال به رحلتش مانده، بعد از نود و هفت سال شنا كردن در فقه، اصول، جواهر، حلال و حرام كه اقلًا هشتاد سال روى منبر پيغمبر صلى الله عليه و آله درس فقه مى دادند، بعد از مقدارى فكر، سر خود را بلند كرده و به من گفت: نمى دانم. اين نمى دانم، قول حق بود؛ چون هيچ حساب نكرد كه من بعد از نود و هشت سال درس فقه و دانش اهل بيت عليهم السلام در حلال و حرام به اين طلبه بگويم: نمى دانم، موقعيتم خراب مى شود و عظمتم مى شكند و اين طلبه غرق در شگفتى مى شود و مى گويد: پس چرا تو به خود لقب آيت الله العظمى داده اى؟ اگر مى گفت: مى دانم و چيزى را براى من بيان مى كرد تا به عظمتش لطمه نخورد، اين قول وقتى از دهان ايشان درمى آمد، قول باطل بود و در قيامت مانند مار و عقرب مى شد.
 آن سخن هاى چو مار و كژدمت             مار و كژدم گردد و گيرد دمت
حكايتى زيبا از اهميت سكوت
یكى از بزرگان و علما مى فرمود: شب در عالم رؤيا ديدم با جوالدوز- سوزن هاى بزرگى كه پارچه هاى ضخيم را با آن مى دوزند لب پايين مرا به لب بالايم مى دوزند. وقتى اين جوالدوز را در لبم فرو مى كردند، از شدت دردى كه در خواب حس كردم، از خواب پريدم، بلند شدم و نشستم، از خودم پرسيدم: داستان اين جوالدوز و دوختن دو لبم چيست؟ فكر كردم. ديدم روزى كه بر من گذشت، كلمه اى بيهوده گفتم كه اين دهان را با جوالدوز بايد ببندند، تا ديگر مار و عقرب توليد نكند. خدا مى داند كه با اين زبان، چه تجارت و يا خسارت عظيمى مى توان ايجاد كرد. در اعضا و جوارح ما تاجرى در ميدان تجارت و خسارت، گسترده تر از زبان نيست.
عذابى شديد بر گويندگان قول باطل
روايتى كه هم شيعه و هم سنّى آن را نقل كرده اند. وجود مبارك رسول خدا صلى الله عليه و آله مى فرمايد:
پروردگار در برابر زبان قسم ياد كرده است كه اى زبان! قيامت تو را به عذابى معذّب مى كنم كه احدى را در آن عالم به چنين عذابى معذّب نخواهم كرد، به خاطر كلمه اى كه از تو درآمد و با آن آبروى بنده مرا بردى، يا خون او را ريختى و يا مال او را به باد دادى. به ناحق صحبت كردن، عامل هلاكت است.