ناسپاسى قوم سبأ

اين عذاب شديد، دو شكل عذاب است كه اسم نوع اول، عذاب استيصال است كه در قرآن، به اين عذاب زياد اشاره شده است. جاى عذاب استيصال در دنياست؛ يعنى شخص را به بلايى گرفتار مى كنند كه راه خروج از آن به روى او بسته باشد و هيچ راهى براى خروج نداشته باشد. قرآن مجيد ملت هايى را اسم مى برد كه براساس ناسپاسى، دچار اين عذاب استيصال شدند. شما نگاهى به آيات سوره مباركه سبا بيندازيد. داستانى را از مملكت سبا و آبادى آن مملكت و فراوانى ارزاق و ميوه هاى آنها ذكر مى كند كه گويا گوشه اى از بهشت را دارد تعريف مى كند. «2» خدا در قرآن مى فرمايد: دو طرف تمام خيابان ها، كوچه ها و جاده هايى كه به مناطق نزديك كشيده شده بود، انواع درختانِ پرميوه وجود داشت كه مردم گاهى براى عبور از اين جاده ها، مجبور بودند مواظب سر خود باشند كه ميوه هاى زيادى كه خودش جدا مى شد، روى سر آنان نريزد و بخور آن را نداشتند، چون تمام خانه ها پر از نعمت بود. براى آبيارى باغ ها، زمين هاى زراعتى، خيابان ها و كوچه ها، كارى جالب كرده بودند؛ تمام آب هاى فراوان منطقه را با ساختن سدّ عظيمى به نام سدّ «ارم» مهار كرده بودند. ميليون ها ليتر آب خوشگوار پشت سدّ بود و به همه جا كانال كشى كرده بودند و تمام اين باغ ها و باغستان ها و درختانِ دو طرف جاده ها را آب مى دادند. خدا در قرآن كريم از اين مملكت تعريف هاى زيادى مى كند. چند پيغمبر و هشدار دهنده آمدند و به مردم اين منطقه گفتند: كفران نعمت نكنيد. شما كه بر سر چنين سفره بى نظيرى نشسته ايد، اين مجموعه نعمت ها را در راه همان كسى كه به شما مرحمت كرده است خرج كنيد. بخوريد، بياشاميد، بپوشيد و ميهمانى بگيريد، اما به اندازه باشد. سپس وقتى كه از اين نعمت ها نيرو گرفتيد، خدا را عبادت كرده، به مردم نيز خدمت كنيد. اما اين قوم انبيا را مسخره، توهين و تحقير كردند، بر بازيگرى خود افزودند و گناهان خود را گسترده تر كردند. از ناحيه و منطقه شكر بيرون آمدند و در منطقه ناسپاسى نسبت به نعمت ها ماندند. خداوند متعال نيز لشگر كشى كرد. لشگر كشى او خيلى جالب است؛ يعنى وقتى جامعه اى از چشم رحمت او بيافتد و ديگر براى خود ارزشى باقى نگذارد، پروردگار عالم وقتى مى خواهد آنها را به عذاب استيصال دچار كند، سربازان بسيار معمولى و عادى را مأمور مى كند، مى گويد: كل منطقه را نابود كنيد