اما چه شد كه پيغمبر عظيم الشأن اسلام به جايى رسيدند كه آياتى از دو طرف پرده را به ايشان نشان دادند كه به هيچ كس نشان ندادند؟ گرچه چنين تماشايى قطعاً براى ما نيز در حدّ سعه وجودى خودمان، در دو مرحله امكان دارد. بنا به فرموده امام صادق عليه السلام در توضيح يكى از آيات سوره يونس كه مى فرمايد:
«أَلَآ إِنَّ أَوْلِيَآءَ اللَّهِ لَاخَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لَاهُمْ يَحْزَنُونَ* الَّذِينَ ءَامَنُوا وَ كَانُوا يَتَّقُونَ» كه تركيب اين آيه نيز خيلى مهم است. «آمنوا» جمله ماضى است و «كانوا يتّقون» ماضى استمرارى است. بعد خدا در قرآن ادامه مى دهد:
«لَهُمُ الْبُشْرَى فِى الْحَيَوةِ الدُّنْيَا وَ فِى الْأَخِرَةِ لَاتَبْدِيلَ لِكَلِمتِ اللَّهِ»
امام صادق عليه السلام مى فرمايد: اين بشارت يعنى ارائه حقايق در همين دنيا، چون خدا در قرآن مى فرمايد: «لَهُمُ الْبُشْرَى فِى الْحَيَوةِ الدُّنْيَا» ارائه حقايق در همين دنيا به دو صورت و به تناسب وضع مردم، در صورتى كه مثبت باشند، صورت مى گيرد، چون اگر منفى باشند، همه درها به روى آنان بسته است.
مردم مثبت چه كسانى هستند؟ آيه مى گويد: «الَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ كَانُواْ يَتَّقُونَ»
مؤمنانى كه پيوسته در خوددارى از گناه باشند، نه اين كه دو روز پاك باشند و بيست روز نجس. مشهد كه مى روند پاك باشند و دوباره به شهر خود كه مى آيند، يازده ماه نجس باشند. اين فايده ندارد. اين هيچ درى را باز نمى كند. ما اگر بخواهيم درها را باز كنيم، كليد نزد خود ماست. چنانچه هر درى را خدا بخواهد باز كند، كليد آن نزد خود اوست. در نماز غفيله مى خوانيد: «وَعِندَهُ مَفَاتِحُ الْغَيْبِ لَايَعْلَمُهَآ إِلَّا هُوَ»
كليدها نزد خود اوست. درهايى هست كه كليد باز كردن آنها نزد ما است كه آن كليد دو دندانه دارد: «الَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ كَانُواْ يَتَّقُونَ» يعنى باور داشتن خدا، يقين به قيامت و پاكى پيوسته. نمى گويد: تقوا داشتند، مى گويد: پيوسته تقوا دارند تا از دنيا بروند. اما «آمنوا» يعنى مؤمن شدند. انسان كه صد مرتبه مؤمن نمى شود. يك بار مطالعه مى كند، گوش مى دهد، درس مى خواند و خدا و قيامت را باور مى كند، همه ما اين باور را داريم، يعنى ما كلاس ايمان را گذرانده ايم، اما در «وَ كَانُواْ يَتَّقُونَ» دچار نقص و كمبود هستيم.
منبع : پایگاه عرفان