انبيا عليهم السلام اين معنا را مى ديدند كه كانال تكاليف، اوامر خدا و ترك نواهى را بايد عبور كنند تا فرزند آنها در پايان كار، طلاى بيست و چهار عيار از كار در بيايد، مانند حضرت ابراهيم، يوسف و بقيه انبيا عليهم السلام. اين همه دلسوزى براى مردم مى كردند، مى دانستند مردم با پيمودن راه ضلالت، همه چيزشان به لجن كشيده مى شود. اين را هم مى ديدند و هم مى دانستند. هيچ وقت فريفته زندگى پر زرق و برق منحرفان نمى شدند و آرزوى آن زندگى ها را نمى كردند، بلكه آن زندگى ها را لعنت مى كردند.
قرآن مجيد اسم اين ديد را «بصيرت» گذاشته است: «قُلْ هذِهِ سَبِيلِى أَدْعُواْ إِلَى اللَّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنِى»
حبيب من! به مردم بگو: راه من اين است؛ شما را دعوت مى كنم به اين كه به تمام زيبايى هاى بى نهايت، به زمينه رشد و كمال، به غنىّ مطلق، به وجود مقدسى كه خزائن آسمان و زمين در اختيار اوست وصل بشويد تا با اين اتصال، طلاى تمام عيار شويد. قرآن مى گويد:«فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ»
كجا مى رويد؟ بياييد ما بصيران به شما بگوييم كه كجا داريد مى رويد. پايان كار شما تعفّن، لجن زار، آلودگى، كثافت و بعد خلود در هفت طبقه جهنم است، چون بوى تعفن اگر بيرون بزند، كل هستى قيامت را بهم مى ريزد. شما با كورى مسير را طى مى كنيد. كه در قرآن لفظ «أعمى» مكرّر آمده است: «وَ مَا يَسْتَوِى الْأَعْمَى وَ الْبَصِيرُ» اين جاده را با چشم باز نمى رويد، بلكه با چشم بسته و در تاريكى مى رويد.
بياييد تا ما كه مى بينيم، شما را راهنمايى كنيم.
نسنجيدن اعمال جهنميان در قيامت
اولين كسى كه ظاهر و باطن همه چيز را مى بيند، پروردگار است. او دارد جاده را مى بيند كه شما را به كجا برساند. در اين جاده همه چيز شما غارت مى شود، كوچك مى شويد و بعد به جايى مى رسيد كه پروردگار مى فرمايد:«فَلَا نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيمَةِ وَزْنًا» در قيامت براى اين گروه كوچك شده، ترازوى سنجش نمى گذارم، چون وزنى ندارند كه آنها را بسنجم. پوك و پوچ هستند و وزن ندارند. من ترازو را براى سنجيدن و نمره دادن مى گذارم، اين ها چيزى ندارند كه من بخواهم به آنها نمره بدهم. «بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ» نفهم هستند. نفهمى به قول فلاسفه، عدم است. آنها مى گويند: شرّ، عدم خير و جهل، عدم عقل است.
منبع : پایگاه عرفان