جنگ فرهنگى يزيديان و عاشورائيان‏

درگيرى يزيديان با ياران كربلا بر سر همين واقعيت بود. پيشنهاد امويان و يزيديان به اين هفتاد و دونفر اين بود كه از فرهنگ الهى جدا شويد و به فرهنگ اموى بپيونديد و الا عامل ديگرى براى شهادت اين هفتاد و دو نفر نبود. اين ها نه اختلاف پولى داشتند، نه اقتصادى، نه سياسى. اصل اختلاف آنها، اختلاف فرهنگى بوده است. تمام نامه ها، خطبه ها و گفته هاى ابى عبدالله عليه السلام و يارانشان، با حرفهاى دشمنان، نشانگر اين اختلاف است. آنها مى گفتند: يزيد، دنيا، حرام، ذلت، عبادت شيطان و هواى نفس، اما اين ها مى گفتند: خدا، آخرت، حلال، عزت، عبادت خدا و تقوا. آنها در حقيقت به تعبير قرآن: «يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ»
دعوت به دوزخ مى كردند، اما اين ها مى گفتند: ما بهشتِ يافته را با دوزخ معامله نمى كنيم.
شخص بيدار و عاقل و هوشيار و بيناى قلبى را نمى شود خواب، غافل و كور كرد. مى شود بدنش را قطعه قطعه كرد، ولى عقل و نورى كه در او هست را نمى شود خاموش و غير فعال و بصيرت او را تاريك كرد. اين علامات، به آن معنايى كه خدا در قرآن مى فرمايد، علامات اهل انديشه است. اما گاهى كسى مى آيد، عمرى در خاك انديشه مى كند تا بفهمد كدام گياه در اين خاك بهتر رشد مى كند كه شكم مرا بهتر پر كند. نتيجه اين انديشه را حيوانات، بدون انديشه دارند. يا گاهى مى آيد فكر مى كند كه محصول زمين را با چه نقشه اى به ده برابر تبديل كنم، يا هر رأس گاو را با چه نقشه اى به ده گاو تبديل كنم، يا با چه تدبيرى هر كارخانه اى را به ده كارخانه تبديل كنم و عمرى را در لا به لاى اين افكار و ابزار صرف كنم، كه محصول آن ميلياردها تومان پول شود كه چه؟ اين بدن لاغر و مريض شده، كم كم دارد در خاك گور مى رود كه بپوسد.
خداى متعال در قرآن مى فرمايد: تبديل شدن به شجره طيبه و منبعى كه تا حد امكان، منفعت واقعى به دست بياورد و به آخرت آباد انتقال دهد در سايه تدبير و انديشه در توحيد، آفرينش، نبوت، وحى، امامت و انسانيت ميسّر است.