پيامبر بزرگ اسلام روزه را به منزله ى رگ هاى دين قلمداد كرده است كه با انجام صحيح آن و رعايت شرايط معنوى اش سلامت به همه ى بدن ، و تقوا كه نتيجه و ميوه ى روزه است به همه ى اعضا و جوارح و قلب و نفس و روح و روان مى رسد .همان طور كه رگ ها براى رسيدن خون به همه ى بدن بايد باز باشند تا بدن بتواند به حيات خود ادامه دهد ، و اگر انسان از ورزش و رعايت غذا و آشاميدنى غفلت ورزد رگ ها مى گيرد و نهايتاً انسان با سكته ى شديد مغزى يا قلبى مى ميرد ، به همان صورت بايد روزه ى ماه رمضان و بلكه پاره اى از روزه هاى مستحبى تا پايان عمر طبيعى در زندگى معنوى انسان جريان داشته باشد تا سلامت بدن و سلامت قلب و نفس حفظ شود .انسانى كه به خاطر تكبّر و غرورش از روزه فرارى است و به اين تكليف پرفايده ى معنوى عمل نمى كند ، در حقيقت در حالِ بستن رگ هايى است كه فيوضات الهى را به سراسر وجودش مى رسانند و با دست خود زمينه ى هلاكت و سقوط خود را فراهم مى آورد .سى روز روزه ى ماه مبارك رمضان رگ هايى است كه يك سرش به منبع فيوضات و سر ديگرش به انسان وصل است ، و انسان از اين طريق مى تواند كمالات معنوى و تقواى الهى و سلامت بدن خود را تأمين نمايد .اگر مكلّف از روزه روى بگرداند و اين تكليف باارزش را انجام ندهد ، خون حيات بخش رحمت و كرامت و رضايت و شرافت و تقوا و سلامت به انسان نخواهد رسيد ، و در نتيجه آدمى به مرگ معنوى دچار مى شود و از دايره ى انسانيت خارج و به مدار حيوانيت و بلكه بدتر از حيوانيت وارد مى گردد .
برگرفته از کتاب زیباییهای اخلاق استاد حسین انصاریان