قبول طاعت كم و عطاى اجر بزرگ، تنها مختص به حضرت حق است و اوست كه از باب لطف و كرم و عنايت و فضل، عمل يسير را در برابر مزد جزيل و اجر بى نهايت قرار مى دهد!
در مدتى محدود، انسان در دنيا عبادت مى كند و از معاصى و گناهان پرهيز مى نمايد و در آخرت از ثواب و اجر بى حساب بهره مى برد و اين نيست جز فضل و رحمت واسعه حضرت دوست.
امام عاشقان، سيد ساجدان! حضرت زين العابدين عليه السلام در دعاى سحر ماه رمضان بدين گونه از عنايات و كرم بى پايان حضرت بارى تعالى سخن مى گويد:
پروردگارا! عمل مرا از من بپذير كه پذيرنده اى جز تو نيست و يادم را والا و بلند گردان كه كسى غير تو ياد آدمى را به اعلا مرتبه نمى رساند، مرا درجه اى رفيع عنايت كن كه فضل و رحمت و محبت و لطفت، علو درجه اى مرا اقتضا مى كند، بار گناهم را فرو ريز كه با يك نظر مرحمت گناهانم بر باد رفته و پرونده ام پاك مى شود، مرا با خطا و عصيانم ياد مكن و بهره نشستنم را در يادت و گفتارم را در مسائلت و دعايم را در هنگام حال نيازم خشنودى و بهشت خود قرار ده.
آنچه از پيشگاه لطف و كرمت درخواست دارم به من مرحمت فرما و از فضلت بر من فزونى بخش؛ من بنده اى هستم كه به سوى تو رغبت و ميل شديد دارم، اى صاحب تمام جهانيان!
پروردگارا! در كتابت اعلام كرده اى از كسى كه به ما ستم كرده بگذريم، به خود ستم كرده ايم و جز تو كسى ما را عفو نمى كند، تنها تويى كه بايد از گناهان ما درگذرى پس ما را ببخش، دستور داده اى نيازمند را از در خانه خود نرانيم و اكنون خود ما نيازمندانه به پيشگاهت آمده ايم، ما را جز با روا شدن حاجت از در خانه لطفت برمگردان.
تو به ما امر كرده اى به زير دست احسان كنيم، هم اكنون ما بردگان و زيردستان توايم ما را از آتش دوزخ رهايى ده.
اى پناهم به هنگام غمزدگى! اى فرياد رسم به وقت سختى! به تو پناه آورده ام
و از تو فريادرسى مى طلبم، در پناه تو شدم كه در پناه ديگرى نروم، گشايش جز زتو نجويم، پس به فريادم رس و مرا گشايش ده.
اى آزاد كننده اسير و عفو كننده از گناه زياد! عمل اندك مرا بپذير و گناه بسيارم را عفو كن كه تو بخشنده و آمرزنده اى.
آرى، اقتضاى كرم حضرت حق اين است كه در برابر عمل يسير اجر كبير و مزد بى نهايت عنايت كند؛ شما در آيات قرآن مجيد و روايات و اخبار و معارف الهى دقت كنيد، ببينيد صريحاً اعلام شده كه در برابر عبادت محدود بندگان در دنيايى كه زمانش بسيار كم است، بهشت جاودان و عيش ابدى قرار داده شده است!
راستى كمال شقاوت و بدبختى و بى حيايى است كه انسان چنين مولاى كريم و خداوند مهربانى را بگذارد و به دنبال هواى نفس يا اميال و غرايز و هواى ديگران برود!
انسان لازم است نسبت به همه امور راه تفكر و انديشه پيش گيرد و قدمى بدون تعقل و تفكر در عاقبت كار برندارد.
[وَاعْتَرِفْ بِعَجْزِكَ وَقُصُورِكَ وَتَقْصيرِكَ وَفَقْرِكِ بَيْنَ يَدَيْهِ، فَإِنَّكَ قَدْ تَوَجَّهْتَ لِلْعِبادَةِ لَهُ وَالْمُؤانَسَةِ بِهِ ]
چون به مسجد وارد شدى، به ناتوانى قصور، تقصير و فقرت در مقابل حضرت او اعتراف كن كه روى به عبادت و بندگى حضرت او آورده اى و مى خواهى در مقام انس با آن جناب قرار بگيرى و اين مقام با غنا و خودبينى و خودپسندى و تكبر هيچ گونه مناسبتى ندارد و با اين حالات شيطانى كه ناشى از خودخواهى است، كسى را به پيشگاه مقدسش راه نيست!!
منبع : کتاب عرفان اسلامی