آگاهان، اهل بينش و بصيرت، روح را چراغدان نور خدا قرار مى دهند.
امام رضا عليه السلام مى فرمايد: «1» اين نور از باطن ما تا خدا وصل است. روايت در كتاب شريف «كافى» است.
حضرت مى فرمايد: هر چه را بخواهيم بيابيم، در اين نور نگاه مى كنيم و مى يابيم.
وقتى حضرت رضا عليه السلام در نيشابور پياده شدند و به دنبال جنازه اى آمدند كه چند نفر تشييع مى كردند، سر قبر ميّت به قبر كَن فرمود: بيرون بيا، خود حضرت داخل رفت و فرمود: جنازه را به من بدهيد. بند كفن ميت را باز كردند، ديدند حضرت رضا عليه السلام خم شد، صورت ميت را بوسيد، بعد در قبر را بست.
شخصى از اهالى نيشابور عرض كرد: شما اولين بار است كه به شهر ما مى آييد، مگر آن مرده را مى شناختيد؟ حضرت فرمود: خودش و پدران و مادرانش را تا زمان حضرت آدم عليه السلام همه را مى شناسم. ما لازم نيست جايى برويم كه مردم را بشناسيم،
من تمام شيعيانم و پدر و مادر و فرزندان آنها را مى شناسم، بين ما و خدا رابطه اى از نور است، هر چه را بخواهيم، خدا در آن نور نشان مى دهد. «1»
منبع كسب نور
اين نور را حضرت يوسف عليه السلام نيز داشت، اما از كجا آورده بود؟ در گفتگوى او با هم زندانى هايش به آنها فرمود. آنها غرق در حيرت بودند. اين چه فرهنگى است؟
چرا با تمام مصرى ها فرق مى كند؟ او چقدر ادب، وزانت و كرامت دارد، او كيست؟
براى رفع جهل آنها فرمود:
«وَ اتَّبَعْتُ»
به خدا قسم! تمام حرف در همين جمله است. كسانى كه به جهنم مى روند، براى چه مى روند؟ براى اين كه متابعت نداشتند، مى گفتند: ما براى چه بايد به اين افراد اقتدا كنيم؟ مگر اين ها چه كسانى هستند؟
اما حضرت يوسف عليه السلام با آن عظمت مى فرمايد:
«وَ اتَّبَعْتُ مِلَّةَ آبائِي إِبْراهِيمَ وَ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ»
ملت؛ يعنى دين و فرهنگ. ما اين لغت را نسبت به جمع مردم استعمال مى كنيم، مثلًا مى گوييم: ملت ايران، اما كلمه ملت در قرآن يعنى فرهنگ و دين. منِ يوسف چرا اين گونه شده ام؟ چون سه معلم دارم:
«وَ اتَّبَعْتُ مِلَّةَ آبائِي إِبْراهِيمَ وَ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ»
من در كنار فرهنگ سه پيغمبر، سراپا گوش بودم و بعد اقتدا نمودم،
«ما كانَ لَنا أَنْ نُشْرِكَ بِاللَّهِ مِنْ شَيْ ءٍ»
ما ذرّه اى انحراف در اعتقاد به خدا نداريم. اين خيلى حرف است.
منبع : پایگاه عرفان