مسأله صبر، خوددارى و تقوا به صورت هاى مختلف بيان شده است؛ در اين زمينه اهل دل، آيه اى به كار گرفته اند كه در پايان اين آيه، مسأله «فلاح» مطرح است، كه اگر كسى به آن نزديك شود، در حقيقت خودش را به انبيا، ائمه طاهرين عليهم السلام و اولياى الهى رسانده است. چه بسا با طىّ مسيرى كه اين آيه شريفه بيان مى كند، انسان به يكى از اولياى الهى تبديل شود:
«يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ اصْبِرُواْ وَصَابِرُواْ وَرَابِطُواْ وَاتَّقُواْ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ » كه اگر كسى در اين مسير حركت كند، صد در صد به فلاح خواهد رسيد، يعنى وقتى پروردگار مى فرمايد: «لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ » اميد واقعى و صد در صد را به بندگانش نويد مى دهد.
فلاح به اين معنا است كه انسان همه موانع رسيدن به مقصود اعلى را برطرف كند و جاده را از موانع، سدّها و بندها پاك كند كه مرحله اى از آن به وسيله روزه امكان دارد و در اين صورت به مقام فلاح خواهد رسيد.
منبع : پایگاه عرفان