ارسال تمامی پیامبران الهی طبق حکمت بالغه الهی است و خدا بر اساس معیارهای مشخص و معلوم و بر طبق نیازهای انسان ها پیامبران را برای آن ها فرستاده است.در مورد ادیان غیر از دین اسلام احکام آن ها دائمی نبوده و موقت میباشد، یعنی تا زمانی که شریعت جدید نیامده، اعتبار دارد و با آمدن دین جدید، دین سابق منسوخ میشود.
این خصوصیات در دین اسلام نیست چرا که اوّلاً احکام اسلامی دائمی است و با توجه به سعادت ابدی و جلوگیری از شقاوت انسان وضع شده و حکمی ابدی هستند. دوم این که تمامی مسائل لازم برای سعادت بشر از سوی خداوند به پیامبر وحی شده و پیامبر آنچه را طبق مصلحت بوده، به مردم ابلاغ نموده است و بقیه به امیرالمؤمنین و سایر ائمه(ع) انتقال داده شده تا بر اساس مصحلت، به تدریج احکام، به مردم ابلاغ شود. خلاصه این که هر آنچه باید گفته شود، گفته شده است. در حدیثی پیامبر فرمود: "قسم به خدا! سراغ ندارم عملی که شما را به بهشت نزدیک کند مگر این که شما را به آن امر نمودم و سراغ ندارم عملی که شما را به جهنّم نزدیک گرداند، مگر آن که شما را از آن نهی نمودم".
خدا در روز غدیر فرمود: "الیوم أکملتُ لکم دینکم و أتممت علیکم نعمتی و رضیتُ لکم الاسلام دیناً؛ امروز دین شما را کامل کردم و نعمت خود را بر شما تمام نمودم و اسلام را به عنوان آیین (جاودان) شما پذیرفتم". وقتی به تصریح خدا و تأیید رسول او دین کامل شد و هیچ نقصی در آن نیست، این مطلب مبیّن آن مطلب است که همین دین جاودانه، توانای پاسخ گویی به نیازهای نو به نو و گوناگون بشر را دارد. نیازها و مسائلی را که مطرح میشود، میتوان با رجوع به احکام کلیه دین حلّ نمود. طبق اندیشه مترقی شیعه، باب اجتهاد در احکام و مسائل نو همواره گشاده میباشد که با تکیه بر منابع متقن کتاب و سنت و اجماع و عقل میتوان نیازها را بر طرف نمود.
وحی الهی یکی از راه های رفع نیازهای بشری است که با ختم نبوت باب آن مسدود گردیده، ولی راه های ارتباطی دیگری با خزانه غیب الهی محفوظ نگاه داشته شده است، به مانند طریقه کشف و شهود حق و حقیقت که مؤمنان خالصِ آزموده شده به آن مقام رفیع نائل میگردند. مرحوم ملا صدرای شیرازی میگوید:
"وحی یعنی نزول فرشته به منظور مأموریت نبوت، هر چند منقطع شده، ولی باب الهام و اشراق هرگز بسته نشده و نخواهد شد و ممکن نیست این راه مسدود شود".
ما شیعه به دوازده گوهر در صدف دین پایبندیم که آخرین آن ها را حیّ و حاضر دانسته و میدانیم که بندگان خالص میتوانند به حضور آن عبد خدا و برگزیده رب شرفیاب شده و مسائل و مشکلات خود را بر طرف نمایندو از گوهر وجود زلال آن بزرگ، طَرْفی بسته و مشکلی را حل نمایند. نتیجه این که هر نیاز اساسی و هر مشکلی که در فرا راه سعادت بشر قرار داشته باشد، در دین راه حل آن مذکور گردیده است و هیچ گونه بن بستی در فرا راه سعادت بشر نیست. هر چه است، در دین نسخه حلّ آن پیچیده شده است که فقیهان دین شناس آگاه به زمان و مکان میتوانند آن را حل نمایند؛ همان فقیهانی که مورد خطاب رسول خدا قرار گرفته اند: "علماء امتی کأنبیاء بنی اسرائیل؛عالِمان امت من همانند انبیا بنی اسرائیل هستند".