هيچ راهى براى تبليغ حسنات اخلاقى بهتر و نافذتر از اين نيست كه خود انسان آراسته به حسنات باشد . مردم از آنجا كه عاشق زيبايى هاى ظاهر و زيبايى هاى معنوى هستند هنگامى كه مكارم اخلاقى را در انسان ببينند و خود را عارى و خالى از آن مشاهده كنند نسبت به خود دچار نهيب وجدان و شرم و حيا مى شوند و خلأ حسنات اخلاقى در وجودشان به آنان سخت و دشوار مى آيد و سبب مى شود كه به سوى زيبايى هاى اخلاقى كه در غير خود مى بينند و منافعش را در برخوردها و روابط ملاحظه مى كنند روى آورند و آراسته به آن را الگو و اسوه ى خود قرار دهند .اگر كسى آراسته به ارزش هاى اخلاقى نباشد ، و به تبليغ آن در ميان مردم بكوشد ، براى دعوتش ارجى نخواهند نهاد و سخن و كلامش در كسى نفوذ نخواهد كرد . ولى وقتى دعوت كننده اى را به زيورهاى معنوى مزيّن ببينند سخنش را دلپذير مى يابند و كلامش را نافذ و مؤثّر حس مى كنند و دعوتش را مى پذيرند .حضرت صادق (عليه السلام) در اين زمينه روايت بسيار مهمى به اين مضمون دارند :
كُونُوا دُعاةً لِلنّاسِ بِغَيْرِ ألْسِنَتِكُم ، لِيَرَوْا مِنكُم الوَرَعَ وَالإجتِهادَ وَالصَّلاةَ وَالخَيرَ فَإنَّ ذَلِك داعِيةٌ .دعوت كنندگان مردم ( به حسنات و مكارم به ) غير زبانتان باشيد ، ( با اعمال و اخلاق نيك خود مردم را به حقايق جذب كنيد ، ) مردم بايد ( از شما شيعيان ما ) پاك دامنى و كوشش در راه خدا و نماز و هر كار خيرى را مشاهده كنند ; زيرا اين واقعيات كشاننده ى آنان ( به عرصه ى پاكى و اخلاق و كردار نيك است ) .
بر گرفته از کتاب زیباییهای اخلاق استادحسین انصاریان